Ένας χρόνος πέρασε, ένα χρόνος σε μερικές μέρες από την ημέρα που η Αμαλία Καλυβίνου άφησε μέσα σε ένα νοσοκομείο την τελευταία της πνοή και τους μπλόγκερ μαλάκες να συνειδητοποιούν την χρήση του μπλόγκιν. Ενας χρόνος μετά, είναι σαν να μην πέθανε ποτέ, όχι γιατί βρίσκεται σε ένα μπανεράκι μέσα στο μπλογκ μας, είτε επειδή την σκεφτόμαστε, αλλά γιατί τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί τίποτα δεν αλλάζει ποτέ σε αυτό το μπουρδέλο. Έναν χρόνο μετά, οι ασθενείς έχουν την ίδια αντιμετώπιση, ένα χρόνο μετά τα φακελάκια συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται. Σε μερικές ημέρες, θα βρεθούν κάποιοι που θα θυμηθούν την απώλεια της, θα γράψουν κανένα κείμενο και αυτό είναι όλο. Και δεν είναι ότι δεν θα το γράψουν από καρδιάς το μήνυμα, δεν είναι ότι δεν θα την θυμηθούν με αγάπη, αλλά πόσες φορές θα αναγκαστούμε να την “προδώσουμε” με ένα φακελάκι μέσα σε ένα νοσοκομείο; Ένας χρόνος πέρασε από τότε που η Αμαλία έφυγε. Που έφυγε η κοπέλα που κατάφερε να γίνει διάσημη μέσα σε τόσο λίγο χρόνο γιατί πολύ απλά έλεγε αυτό που όλοι ξέρουμε, ένας χρόνος από τότε που απέδειξε ότι όταν είσαι αγωνιστής, είσαι μέχρι το τέλος… Και με πόνο αναρωτιέμαι… Και τι άλλαξε;
τιποτα…
mantri 