mantri

H ψηφιακή εποχή έχει φέρει τεράστιες αλλαγές στον τρόπο που ζούμε, αλληλεπιδρούμε και επενδύουμε τον χρόνο μας καθημερινά.

Στο επίπεδο της διασκέδασης και ψυχαγωγίας συγκεκριμένα, τα πράγματα έχουν αλλάξει συλλήβδην τα τελευταία χρόνια, αν σκεφτούμε ότι το ψηφιακό παιχνίδι συνολικά, άλλα και ο ίδιος ο όρος του «gamer», έχουν κερδίσει -δυστυχώς ή ευτυχώς-  τη «φήμη» της αποξένωσης που συνεπάγεται η online εξατομικευμένη εμπειρία.

Η ελληνική ομάδα ανάπτυξης παιχνιδιών Aiwra, λοιπόν, σε μια προσπάθεια να καταργήσει ακριβώς αυτή τη φήμη που πλαισιώνει τον όρο του «gamer», επιδιώκει μέσα από την κυκλοφορία του νέου της παιχνιδιού, «Moofa», να αποκαταστήσει τη χαμένη φυσική επαφή μεταξύ των ανθρώπων, φέρνοντας την παρέα ξανά κοντά.

Τι είναι το «Moofa», όμως;

Το «Moofa» είναι ένα ψηφιακό επιτραπέζιο παιχνίδι που εμπνεύστηκε και δημιούργησε η ομάδα ανάπτυξης παιχνιδιών Aiwra, μια μικρή ομάδα φίλων που φτιάχνει παιχνίδια, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει το ψηφιακό παιχνίδι που θέλει τους παίκτες απομονωμένους, δίνοντας αφορμές στους φίλους να έρθουν και πάλι κοντά.

Έχοντας σαν φιλοσοφία τη λέξη «μαζί», τα μέλη της ομάδας Aiwra πιστεύουν ότι οι παίκτες περνούν πολύ καλύτερα, γελούν και βγαίνουν περισσότερο κερδισμένοι, παίζοντας με φίλους, παρά ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο σε μοναχικά online παιχνίδια.

Πώς παίζεται το Moofa;

Στο Moofa μπορούν να συμμετάσχουν από 2 έως 8 παίκτες, οι οποίοι θα πρέπει να βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Ο καθένας από αυτούς, λοιπόν, χρησιμοποιεί το κινητό ή το tablet του ως χειριστήριο με σκοπό να απαντά στις ερωτήσεις που εμφανίζονται στην οθόνη.

Κάθε διαφορετική ερώτηση αποτελεί μία έκφραση, από την οποία απουσιάζει μία λέξη ή ολόκληρη φράση. Στην αρχή κάθε γύρου, οι παίκτες συμπληρώνουν το κενό στη φράση με ένα ψέμα.

Για παράδειγμα:

«Φήμες λένε ότι ο Τζόνι Ντεπ λατρεύει να παίζει με________.»

Εσώρουχα; Τις γυναίκες; Μπάρμπι;

Μπλόφαρε, απέφυγε τις μπλόφες και βγες ο νικητής της Moofa!

Στόχος

Ο στόχος του παιχνιδιού είναι να κερδίσεις τα περισσότερα moofcoins

Πώς θα το κάνεις αυτό;

Για να κερδίσεις τα περισσότερα moofcoins, πρέπει να κάνεις τους συμπαίχτες σου να πιστέψουν τα ψέμματα που γράφεις, έτσι ώστε να τα επιλέξουν για «Αλήθεια».

Εσύ, απλά πρέπει να βρεις την αλήθεια και ψιτ, πρόσεξε να μην την πατήσεις με τις «μούφες» των άλλων!

Όλοι βλέπουν στο κινητό ή το tablet τους τις πιθανές απαντήσεις και κάθε παίκτης μπορεί να επιλέξει μόνο μία.

Μεταξύ των απαντήσεων, όμως, υπάρχουν οι «μούφες»- ψέμματα των παικτών και η λέξη ή φράση που συμπληρώνει την πρόταση και η οποία καλείται ως «Αλήθεια».

Όταν οι παίκτες επιλέξουν τις απαντήσεις που πιστεύουν ότι είναι «αλήθεια», το παιχνίδι αποκαλύπτει ποια είναι τελικά η πραγματική απάντηση της ερώτησης κι έτσι, οι παίκτες κερδίζουν ή χάνουν πόντους ανάλογα με την επιλογή που έχουν κάνει.

Ποιος κερδίζει – Ποιος χάνει

Όσοι παίκτες βρουν την αλήθεια, κερδίζουν επιπλέον πόντους, όσοι επιλέξουν το ψέμα, τη «μούφα» κάποιου άλλου, χάνουν πόντους, ενώ ο παίκτης που είπε το συγκεκριμένο ψέμα κερδίζει.

Ο Νικητής του Moofa

Νικητής του παιχνιδιού αναδεικνύεται τελικά εκείνος ή εκείνη που θα καταφέρει να συγκεντρώσει τους περισσότερους πόντους μετά από 3 γύρους και 7 ερωτήσεις.

Οι ερωτήσεις του Moofa

Οι ερωτήσεις του παιχνιδιού είναι παγκόσμια, παράξενα και αστεία γεγονότων όλων των εποχών. Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο άλλωστε, το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί από όλους! Από παίκτες κάθε ηλικίας και γνωστικού επιπέδου!

Το παιχνίδι που λέγεται «Moofa» είναι ο τρόπος που διάλεξε η δημιουργική παρέα της Aiwra, έτσι ώστε να κάνει τον κόσμο λίγο πιο ανθρωπινό, μέσω της αποκατάστασης, όχι απλώς της επικοινωνίας, αλλά του σημαντικότερου όλων, που δεν είναι άλλο από τη φυσική επαφή!

ΠΗΓΗ: neolaia.gr

Έχω πολύ καιρό να γράψω. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολύ η ζωή μου σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς ή ευτυχώς και όλες οι υποχρεώσεις μου έχουν αυξηθεί δραματικά, με αποτέλεσμα να μπαίνω όλο και πιο λίγο στο internet και κατ επέκταση και στο Facebook. Άλλαξα πολύ, μαζί με όλα τα γύρω μου, μα πάντα είχα στο μυαλό μου, ότι ό,τι κάνουμε ή μπορούμε να κάνουμε μπορούμε να το πετύχουμε με το “μαζί”. Μαζί με τους φίλους μας, την παρέα μας,με τους ανθρώπους γύρω μας, που περισσότερα μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν. Έτσι σε μια ανάγκη έκφρασης αυτής της συλλογικότητας, μαζί με παιδικούς φίλους κάναμε τον ελεύθερο χρόνο μας και το όποιο μικρό μας ταλέντο, φαρμογές. Άλλες πιο μικρές και ασήμαντες που έχουν χαθεί στον χρόνο και άλλες λίγο πιο πολύπλοκες. Πάντα με γνώμονα το να είμαστε μαζί φτιάξαμε ένα παιχνίδι. Ένα κουίζ για να μπορούμε να παίζουμε με τους φίλους μας. Επειδή πάντα σκοπός μας και στο μυαλό μας υπήρχε η ιδέα, ότι η τεχνολογία δεν πρέπει να σε αποξενώνει αλλά να σε φέρνει κοντά, φτιάξαμε ένα παιχνίδι για το κινητό ή το tablet, αλλά όχι για να παίζεις μόνος απο το σπίτι σου, με κάποιο φίλο που είναι στο δικό του σπιτι. Αλλά ένα παιχνίδι που “απαιτεί” την φυσική παρουσία των φίλων και τις παρέας και του χαβαλέ. Ουσιαστικά φτιάξαμε ένα επιτραπέζιο που παίζεται στο κινητό και στο tablet, ταυτόχρονα στην ίδια συσκευή ανάμεσα σε φίλους που θέλουν να περάσουν τον χρόνο τους μαζί. Αυτό το ποστ, δεν είναι διαφήμιση, αφού δεν υπάρχει κάποιο κέρδος απο το παιχνίδι. Είναι φυσικά δωρεάν. Δεν υπάρχει κάποιο κέρδος για εμάς απο αυτό, αφού σκοπός μας εξ αρχής ήταν να φτιάξουμε έναν εναλλακτικό τρόπο παιχνιδιού στο κινητό. Αυτό το παιχνίδι μπορείτε να το κατεβάσεται είτε στο app store της apple είτε στο Google store ανάλογα την συσκευή που έχετε. Μπορείτε να παίξετε μόνοι σας (κάτι που απευχόμαστε) είτε μέχρι 4 άτομα ταυτόχρονα και αυτή την στιγμή έχει μέσα 3 διαφορετικά ήδη παιχνιδιού που μπορείτε να παίξετε είτε ένα ένα είτε όλα μαζί. Υπάρχει στο σχέδιο να βγουν άλλα 5 είδη παιχνιδιών αλλά αυτό, σιγά σιγά… Είπαμε… πολλές οι υποχρεώσεις…

9 χρόνια mantri είπαμε να το γιορτάσουμε με λίγο φασισμό…

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για «αντισημιτική έκρηξη μίσους» στις διαδηλώσεις για τη Γάζα κάνει λόγο το Συμβούλιο των Εβραίων της Γερμανίας. Φαίνεται οι φίλοι μας περίμεναν «έκρηξη αγάπης» προς τους Εβραίους για τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα, το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην ιστορία.

Δίπλα, στη Γαλλία, από τότε που εξελέγη ο Σαρκοζί και ακόμα περισσότερο επί των αξιοθρήνητων «Σοσιαλιστών» του Ολλάντ, στην εξωτερική πολιτική και τα ΜΜΕ έχει καθοριστική επιρροή  – και δεν την κρύβει, όπως αλλού – το Συμβούλιο Εβραϊκών Θεσμών (CRIF). Σύμφωνα με τη Monde, το CRIF ανάγκασε τον Σαρκοζί να επιλέξει τον Κουσνέρ αντί του Βεντρίν ως ΥΠΕΞ. Ο «αρχιτέκτων» του πολέμου στη Λιβύη Μπερνάρ-Ανρί Λεβί καυχήθηκε δημοσίως ότι τόκανε για το Ισραήλ. Λογική άρα η απαγόρευση διαδηλώσεων για τη Γάζα. Ενδεικτική όμως των προόδων του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. ‘Οσο για τον γράφοντα παραμένει «συνωμοσιολόγος», σε αντίθεση με ορισμένους «φίλους» της αριστεράς, που νομίζουν ότι τους σέβονται όταν καλοπιάνουν τους δυνατούς (κούνια που τους κούναγε!).

Διερωτάται κάποιος γιατί ένας λαός με την κολοσσιαία ιστορική πείρα και την τεράστια συμβολή των Εβραίων στον πολιτισμό (κυρίως βέβαια οι «αιρετικοί» μεταξύ τους),  λαός που θα μπορούσε να είναι πόλος ακτινοβολίας στη Μέση Ανατολή και όλη την υφήλιο, δεν καταλαβαίνει τις ενδεχόμενες μακροχρόνιες συνέπειες των εγκλημάτων. Ο Νετανιάχου κινδυνεύει να αποδειχθεί Αλκιβιάδης των Εβραίων και η Γάζα Μήλος τους. Αλλά και δεν είναι εντέλει προσβολή στα θύματα ενός φοβερού ολοκαυτώματος να χρησιμοποιείται η μνήμη τους ως «άδεια σφαγής»;

Ελλάδα, Κύπρος, Γάζα

Δεν τιμά (ούτε συμφέρει!) την Ελλάδα και την Κύπρο η αιδήμων «σιωπή των αμνών» για τα συμβαίνοντα. Δεν θα αναφερθούμε στη γνωστή ιστορία των ελληνοαραβικών και κυπροαραβικών σχέσεων. Είναι κάτι βαθύτερο, που δεν καταλαβαίνουν τα λαμόγια. Είναι η ηθική σημασία των θέσεων που παίρνει μια χώρα σαν την Ελλάδα ή την Κύπρο. Η Ελλάδα είναι  ο εφευρέτης της δημοκρατίας – βρωμίζεται παρακολουθώντας άφωνη το έγκλημα (ή στηρίζοντας ξεδιάντροπα την αιματηρή αιγυπτιακή δικτατορία). Μπορούμε να μιλάμε για τουρκική κατοχή στην Κύπρο κλείνοντας το μάτι στον άλλο κατακτητή δίπλα; Ο κυνισμός μικραίνει έθνη και ανθρώπους. Και η ιστορία βρίσκει τελικά τρόπους επαναφοράς της ισορροπίας!

Σχεδόν όλοι στην Κύπρο ορκίζονται στη «συμμαχία» με το Ισραήλ, που μονομερώς ανακήρυξαν. Δεν είμαστε αντίθετοι με την ανάπτυξη σχέσεων με το Τελ Αβίβ, αν στηρίζονται σε ισοτιμία και αμοιβαίο συμφέρον. Φοβούμεθα ότι οι Κύπριοι θέλουν τη «συμμαχία» μάλλον για να αποφύγουν παρά να δώσουν τον αγώνα της ανεξαρτησίας. ‘Άλλο προστάτες, άλλο σύμμαχοι. Συμ-μάχους χρειάζεσαι όταν δίνεις μάχες. Δίνει τώρα αγώνα η Κύπρος κατά της τουρκικής κατοχής; Γιατί με το ζόρι καταφέραμε ως τώρα, και δεν ξέρω αν θα το καταφέρουμε στο μέλλον, να εμποδίσουμε τους προύχοντες να πουλήσουν και το ελεύθερο κομμάτι του νησιού στις ξένες δυνάμεις που το εποφθαλμιούν (σχέδιο Ανάν 2004, «Αναστασιάδη-‘Αδη»  2014).

«Παγκόσμιος πόλεμος»;

Είστε χειρότεροι από τον Χίτλερ, είπε στους Εβραίους ο Ερντογάν. Ασκώντας δριμεία κριτική σε Ισραήλ και ΗΠΑ ανεβάζει εντυπωσιακά τις μετοχές του στον αραβομουσουλμανικό κόσμο και την τουρκική κοινή γνώμη. Μόνο που δεν είναι μόνο το Ισραήλ, ούτε μόνο η Γάζα. Παρά την τρομακτική φιλοισραηλινή μεροληψία των δυτικών, ολοκληρωτικών ΜΜΕ, η Γάζα «ψιλοκαλύπτεται» δημοσιογραφικά. ‘Όπως όμως σημειώνει ο κορυφαίος αμερικανός ρωσολόγος Στέφεν Κοέν, λαμπρό παράδειγμα της απερχόμενης, υπό εξαφάνιση, γενηάς σπουδαίων Εβραίων διανοούμενων, που λάμπρυναν τον 20ό αιώνα, καθιστώντας πιο εντυπωσιακό το σημερινό γλίστρημα των ομοφύλων τους στη βαρβαρότητα, δεν καλύπτεται καθόλου η κατάσταση στην Ουκρανία, ιδίως οι σφαγές, τα ωμά εγκλήματα εις βάρος ρωσικών πληθυσμών της «Νέας Ρωσίας», που πραγματοποιούνται από το καθεστώς του Κιέβου, μαριονέττα Αμερικανών και Γερμανών.

‘Όπως δεν καλύπτεται η απίστευτη καταστροφή που ΗΠΑ και Ισραήλ προκάλεσαν με άμεσες ή έμμεσες (τζιχαντιστές) επεμβάσεις στο σύνολο σχεδόν της Μέσης Ανατολής, η καταστροφή κρατών που δεν ήταν δημοκρατίες (τι δημοκρατία να ανθίσει κάτω από τη μπότα του ανθύπατου;), πραγματοποίησαν όμως σημαντικότατες κοινωνικές προόδους (Ιράκ, Συρία, Λιβύη). ‘Όπως διαμάντι ήταν, παρά τα προβλήματα, η Γιουγκοσλαβία που κομμάτιασαν και ερείπωσαν. Ούτε καν οι διωγμοί των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή δεν καλύπτονται από τα όλο και πιο ολοκληρωτικά εργαλεία που ελέγχουν την παγκόσμια (παρα)πληροφόρηση. Και τα ελληνικά μέσα δεν κάνουν λόγο ούτε για τους ελληνικούς πληθυσμούς που σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς γίνονται πρόσφυγες εγκαταλείποντας την Ουκρανία.

Να «ξεσκίσουν» όλο τον πλανήτη θέλουν τώρα οι δυνάμεις του διεθνούς κεφαλαίου, των ΗΠΑ, της Δύσης, του Ισραήλ… Οι συγκρίσεις με τον Χίτλερ τους αδικούν. Η ναζιστική Γερμανία διέπραξε τρομερά εγκλήματα, αλλά ως απάντηση σε 15 χρόνια ταπεινώσεων του γερμανικού έθνους. Ποιος πείραξε τους Αμερικανούς και ματοκυλάνε όλη την ανθρωπότητα ή ξοδεύουν για εξοπλισμούς όσο όλες οι χώρες μαζί;

’Οπου κι αν κυττάξεις, το Χάος συντρίβει την ανθρωπότητα: αποσύνθεση, αιματηρή καταστροφή της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Αίγυπτος, Γάζα), τεράστιες καταστροφές στην Αφρική, ιδίως μετά την πτώση Καντάφι και τη διάλυση του Σουδάν, πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, «πραξικόπημα βραδείας καύσεως» στη Βενεζουέλα, προπομπός επίθεσης κατά της αριστερής Λατινκής Αμερικής.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και ως αποτέλεσμά της τρεις ήπειροι καταστρέφονται στρατιωτικά, η Νότια Ευρώπη, με πρώτες Ελλάδα και Κύπρο, με λιγότερο θεαματικά, αλλά εξίσου καταστρεπτικά μέσα κοινωνικο-οικονομικού πολέμου. Η δημοκρατία επίσης. Σε όλα σχεδόν τα πόστα «υπάλληλοι» τραπεζών. Καταστρέφουμε το περιβάλλον. Τελευταίο κρούσμα η εγκληματική ρίψη χημικών στη Μεσόγειο, που δεν κινητοποίησε καθόλου τις κυβερνήσεις Ελλάδας-Κύπρου, και πολύ περιορισμένα τις κοινωνίες, εκτός Κρήτης ίσως. Πότε θα ξυπνήσουμε να διαδηλώσουμε για Γάζα και χημικά; ‘Οταν θα βομβαρδίσουν την Αθήνα ή θα πεθάνει το παιδί μας από καρκίνο;

Από τον ιμπεριαλισμό στον ολοκληρωτισμό

Το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ιστορία, και ιδίως με την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η ιστορία όμως των δύο τελευταίων αιώνων, με την εξαίρεση ίσως της περιόδου της Ιεράς Συμμαχίας, χαρακτηρίστηκε επίσης από την ύπαρξη διαρκών, ισχυρών κινημάτων αμφισβήτησης και επανάστασης που αποτελούσαν φρένο στις διαθέσεις του κεφαλαίου και της Αυτοκρατορίας. Ολόκληρος ο πλανήτης ξεσηκώθηκε εναντίον της επέμβασης των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Τα δίκτυα του Κυριέλ και του Μιχάλη Ράπτη (Pablo), δηλαδή η διεθνής και γαλλική ακόμα «επαναστατική αριστερά», εφοδίασαν με κάθε τρόπο, ακόμα και με όπλα, την αλγερίνικη επανάσταση. Η ευρωπαϊκή αριστερά και η Σοβιετική ‘Ενωση, παρά τα όσα, πολύ σημαντικά, μπορεί να τους προσάψει κανείς, λειτούργησαν ως ισχυρά αναχώματα στη βαρβαρότητα. Οι ιδέες τους, ακόμα κι όταν ματαιώνονταν στην πράξη, λειτουργούσαν ως Κιβωτός της ανθρώπινης συνείδησης.

Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της ανατολικής «σοσιαλιστικής» τάξης, της δυτικοευρωπαϊκής «δημοκρατικής-σοσιαλδημοκρατικής», της τριτοκοσμικής, των ανεξαρτήτων πρώην αποικιών, αλλά επίσης το τέλος του νοήματος (μεταμοντερνισμός) και του ανθρωπισμού (νεοφιλελευθερισμός). Παρακολουθώντας με αγαλλίαση την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν ή το λυντσάρισμα του Καντάφι, η Χίλλαρυ-Χίτλερυ, εκπρόσωπος ενός «τεχνομεσαίωνα» που δεν έχει να ζηλέψει από τον «πολιτισμό» του Νέρωνα και του Ηλιογάβαλου, θέλει να βυθίσει όλη την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα, να την κάνει συνένοχη. Η ιστορία άρχισε το 1993, όταν το CNN έκανε τον πλανήτη ρωμαϊκή αρένα παρουσιάζοντας ζωντανά τον βομβαρδισμό από τον Γέλτσιν του ρωσικού κοινοβουλίου – και έκτοτε συνεχίζεται.

Η βαρβαρότητα δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία. Οι διαφορές όμως είναι τώρα δύο: πρώτον, υπάρχουν τεχνολογίες ικανές να τερματίσουν τη ζωή πάνω στη Γη, τουλάχιστον την ανθρώπινη ζωή με τη μορφή που την ξέρουμε. Δεύτερον, δεν πρόκειται απλώς για κατακτήσεις και για σφαγές τώρα. Θέλουν να ελέγξουν τα πάντα, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, το DNA το δικό μας και όλης της χλωρίδας και της πανίδας, την εξέλιξη και την ιστορία με έναν τρόπο που δεν ήταν ποτέ πριν δυνατός στην ιστορία του Γένους μας.

Για αυτό τον λόγο οι μάχες που δίνονται στο Ντονμπάς προπάντων, αλλά και στη ίδια τη Μόσχα για την κατεύθυνση που θα πάρει η Ρωσία, η προσπάθεια μιας σύμπηξης οικονομικής αντιπολίτευσης στην παγκοσμιοποίηση, οι αντιστάσεις στην Αραβία και αλλού, έχουν ίσως μεγαλύτερη σημασία για το μέλλον και τον πολιτισμό μας, και από αυτή ακόμα που είχαν, τα αρχαία χρόνια, οι μάχες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer)υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Όπως λέει, η ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος – αυτή είναι η νέα ιατρική. Του Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ

Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής. Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:

«Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. »

Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.

• Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
• Ο καρκίνος των πνευμόνων στον έντονο φόβο του θανάτου.
• Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
• Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).
• Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας).
• Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι εντυπωσιακό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Όσο, δηλαδή, η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο …

Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες»:

Ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ.

Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερστις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των « εσωτερικών συγκρούσεων».
Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν… μαγικές.

Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της. Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει: τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη, εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά. Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Κρίση… με πιάνει κρίση και δεν λέει να με αφήσει…
Η κρίση έχει χτυπήσει την πόρτα, το παράθυρο, έχει μπουκάρει στο κάθε σπίτι και μας έχει φορμάρει κανονικά εδώ και πολύ καιρό. Είναι αβυσσαλέα, μοιραία και ωραία…. για αυτούς που βγάζουν χρήμα. Κάποιοι άλλοι, όλοι εμείς, οι πολλοί απλά τρώμε την πίκρα. Και μέσα σε αυτή την πίκρα που τρώμε όλοι εμείς, που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο μπορείς να πεις ότι έχουμε κάποια ευθύνη τα παιδιά. τα παιδιά που σίγουρα δεν χρωστούν σε κανέναν παρά μόνο στα οικονομικά επιτελεία, σύμφωνα πάντα με την γνώμη των οικονομικών επιτελείων… Γιατί εαν ρωτήσεις τον οποιοδήποτε άλλο νοήμον οργανισμό πάνω σε τούτο τον πλανήτη θα σου πει, ότι τα παιδιά δεν φταιν’ σε τίποτα. Παρόλα αυτά τα παιδιά, τρώνε την πίκρα που οργάνωσαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι είχαν σταθεί και κοίταζαν και κάποιοι άλλοι εκτελούσαν… Τα παιδιά, όλου του κόσμου όμως, πρέπει να προστατευτούν. Πρέπει να προστατευτούν απο αυτή την λαίλαπα που λέγεται κρίση και τρώει όλους τους ανθρώπους σε αυτή την χώρα σαν σαράκι σιγά, σιγά. Πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά έξω απο αυτό το σκηνικό, το θλιβερό, το αδυσώπητο. το δύσκολο, το βάναυσο. Δεν πρέπει να σέρνουμε τα παιδιά σε αυτό τον κυκεώνα προβλημάτων για να προστατέψουμε πρώτα απο όλα και πάνω απο όλα την ψυχική τους υγεία. Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι που νομίζω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν. (ωραία τα είπα μέχρι εδώ, είμαι πολύ περήφανος για μένα που έχω γράψει τόσες γραμμές και τόσες λέξεις και δεν έχω βρίσει ούτε μια φορά.) Αλλά άλλο προστατεύω το παιδί μου μωρή παλιοπατσαβούρα και άλλο το αφήνω μες την αμάθεια και την μαλακία να ζει στην κοσμάρα του. Στην κοσμάρα του μαλακισμένου που έχει ότι «θέλει» και όπως μπορεί. Γιατί δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω ότι περνώντας σήμερα απο τα Σεπόλια είδα δύο πιτσιρίκια μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών να ψάχνουν να φάνε και το μαλακισμένο σου να περνάει και αντί να ξέρει ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω, που μπορεί να μην έχει όσα θα έπρεπε και όσα αξίζουν σε έναν άνθρωπο για να ζει, να ουρλιάζει «βρωμιάρα» στο πεντάχρονο μέσα στον κάδο των σκουπιδιών. Γιατί κυρά μου, είναι άλλο να προστατέψεις το καμάρι σου απο την κρίση και άλλο να το αφήνεις να ζει στην πλάνη του λες και έχει πιάσει τον πάπα απο τα αρχίδια. Κάποια στιγμή, οποιαδήποτε στιγμή, λόγω της γαμημένης «τύχης» μας έχει διδάξει η ιστορία, μπορεί να βρεθεί το δικό σου παιδί εκεί μέσα. Και τότε θα πέφτει απο τα σύννεφα και κάποιο άλλα κακομαθημένο κωλόπαιδο θα ουρλιάζει  «ΒΡΩΜΙΑΡΗ»

Με τις υγείες σας…

Ντροπή σου δάσκαλε! Ακούς εκεί!

Διευθυντής δημοτικού και να έχει στο σχολείο του τέτοιες συνήθειες! Νικόλας Σιούτας το όνομά του. Είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει. Το πρώτο είναι οι συνήθειές του που έχει το “θράσος” να τις επιβάλλει σε μια ολόκληρη γειτονιά. Τι κάνει αυτός; Μαζί με τους δασκάλους και τους μαθητές του σχολείου, κάπου στη Ν. Σμύρνη, έχουν φτιάξει ένα σχολείο όπου, άκουσον άκουσον, λειτουργούν τα εξής: ταρατσόκηπος με βιολογικούς λαχανόκηπους μαθητών, μετεωρολογικός σταθμός ενταγμένος στο Εθνικό Αστεροσκοπείο, αισθητήρες καταγραφής σεισμών συνεργαζόμενο με το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, λιοστάσι, σημεία ανακύκλωσης, διαδραστικούς πίνακες, κατοπτρικό τηλεσκόπιο και web radio. Επίσης έχει την απίστευτη συνήθεια να διοργανώνει “αστροβραδιές”  όπου τα παιδιά με τη βοήθεια ερασιτεχνών αστρονόμων και τηλεσκοπίων παρατηρούν τα άστρα και μαθαίνουν αστρονομία και όχι ζώδια από το Άστρα και Όραμα. Σα να μην φτάνουν όλα αυτά, διοργανώνει κάθε Σάββατο απόγευμα κινηματογραφικές προβολές στο home cinema του σχολείου για παιδιά και γονείς, με είσοδο ελεύθερη.Το σχολείο γίνεται ένας χώρος χαράς, κεφιού, δημιουργίας και αγάπης για το χώρο.

Και τολμά αυτός ο δάσκαλος να αμφισβητεί με τις πράξεις του εκείνη την τεράστια φιγούρα του σχολείου που γκρινιάζει ολημερίς γιατί δεν έχει μελάνι (“κι εγώ άμα είναι δεν κάνω τίποτα έτσι”), γιατί παίρνει λίγα λεφτά (λες και θα τιμωρήσεις το άσπλαχνο κράτος αν δε δουλεύεις). Ντροπή σου δάσκαλε! Χαλάς την πιάτσα!

Την είδηση μάθαμε από ΤΑ ΝΕΑ απ’ όπου είναι και η φωτογραφία.

Το blog του σχολείου του πιατσοχαλαστή αυτού δασκάλου είναι εδώ.

Όπου μπαίνεις και ακούγεται Χατζιδάκις! Μήπως να διωχθεί σαν την άλλη τη δασκάλα με τον Κεμάλ;

πηγή http://elniplex.com/

………………………………………………………………………………………

Νικόλαος Σιούτας

Δάσκαλος και εκτός της αίθουσας

Link : http://xenesglosses.eu/2013/06/poios-eisai-esy-daskale-pou-xalas-tin/#ixzz2VSIRs7qP

Μερικές φορές σκέφτομαι τι θέλω να γράψω και δεν ξέρω. Άλλες φορές αναρωτιέμαι από πού να αρχίσω και δεν ξέρω. Μεγαλώνω, αλλάζω, σκέφτομαι, υπάρχω. Αγαπώ. Αγαπώ ότι όμορφο γύρω μου, μα καταλαβαίνω και την αξία του άσχημου σαν επιβεβαίωση του όμορφου που θέλω. Σιωπώ. Μα και φωνάζω. Σιωπώ σε ένα άγγιγμα, σε μια μελωδία, σε μια αίσθηση. Και φωνάζω την κραυγή μου. Αγωνία, φόβος, νεύρα. Νεύρα. Είμαι γεμάτος νεύρα και νευρώνες… ενίοτε και νευρώσεις. Αλήθεια πως αντέχω; Εσείς;

Φίλη μου ο πλασματικός κόσμος του ίντερνετ μας έχει γεμίσει τα κενά. Τα κενά στο σπίτι, τα κενά στον χρόνο, τα κενά μνήμης. Όποτε θέλω κάτι να θυμηθώ μπαίνω στο νετ και θυμάμαι… Θυμάμαι, αναπολώ, υπολογίζω. Είμαι υπολογιστής; Όχι είμαι άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος κάνω λάθη. Και τα λάθη τα αναγνωρίζω. Τα βλέπω τα μυρίζω. Το νετ γέμισε την ζωή μας, μα δεν είναι η ζωή μας. Η ζωή είναι εκεί έξω. Έξω από το νετ και βασικά όχι εκεί στην οθόνη του υπολογιστή μας. Πιο έξω… μας περιμένει. Εξω. Εκεί που η θερμοκρασία πέφτει και οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αγαπούν, ερωτεύονται, παθιάζονται, πληγώνονται, φωνάζουν. Φωνάζω. Κράζω την κραυγή του κόρακα πάνω από το πτώμα της ζωής που θα έπρεπε να ζω. Ζω. Ζω αυτό που μου αφήσανε σαν κόκαλο σε πληγωμένο σκυλί να γλύφω. Μα ζω. Εξακολουθώ να ζω και να αναπνέω. Και έχω ακόμα βασικές λειτουργίες όπως ο πονοκέφαλος που με πιάνει όταν ζορίσω τον εγκέφαλο μου να λειτουργήσει λίγο παραπάνω από τις εντολές πάτα το ένα στο τηλεκοντρόλ, πάτα το δύο τώρα… το τρία. Τι κουτί κουτί, τώρα η ζωή και σε κουτί. Τι εάν είναι η tv τι εάν είναι το pc;

Η ζωή δεν είναι κουτί όμως. Υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω. Κάτι που έρπετε μέσα στο σκοτάδι αναζητώντας λίγο φως. Όχι δεν είναι ο εωσφόρος. Είναι ο παρατημένος μας εαυτός.

Βλέπω τις τελευταίες μέρες, τους τελευταίους μήνες λόγια να εκτοξεύονται, με ουσία ή χωρίς σε αυτό το κουτί. Το κουτί της Πανδώρας, που κάποτε άνοιξε και βγήκαν όλα τα κακά έξω. Τώρα εμείς φροντίζουμε να το γεμίσουμε. Το γεμίζουμε καθημερινά και με πάθος. Με λέξεις, ύβρεις, λόγια χωρίς σκέψη και νόημα. Με αγάπες και αδιέξοδα. Εμείς το γεμίζουμε με όλα τα καλά και τα κακά. Μα όλα αυτά που περιγράφουμε δεν αφορούν αυτό το κουτί. Καθόμαστε όλοι μας σαν πρωτόγονοι μπροστά από το μαγικό κουτί που έπεσε από τον ουρανό και δεν κουνιόμαστε, δεν ορίζουμε πολλές φορές κάτι πέρα από αυτό. Δεν μπορούμε χωρίς το κουτί. Σαν ένα Παλαντίν που ρίξαμε μέσα του μια ματιά κάποτε και από τότε δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.   Κοιτάμε το κουτί να είναι πάντα γεμάτο, στο προφίλ μας, στην ομάδα μας, στην δημοσίευση μας. Μα υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω. Ζωή. Ο Εαυτός που ξεχάσαμε. Περιγράφουμε καταστάσεις και αισθήματα λες και πολλές φορές εάν δεν υπάρξουν στο κουτί είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Και ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι. Στην άλλη μεριά του κουτιού υπάρχουν άνθρωποι. Πίσω από αυτές τις φωτο, πίσω από αυτά τα λόγια υπάρχουν άνθρωποι. Που κάνουν λάθη όπως και εμείς. Που λένε λόγια όπως εμείς. Που στην τελική για να δούμε αυτούς τους ανθρώπους μαζευτήκαμε εδώ όλοι. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Αυτό είναι μια αποτύπωση. Είναι ένα γαμημένο κουτί που πετάμε ο καθένας ότι θέλει. Άλλοι το χρησιμοποιούν για να φυλάξουν πράγματα και άλλοι το χρησιμοποιούν σαν καλάθι αχρήστων.

Έχουμε φτάσει να δίνουμε τόση αξία σε ότι γίνεται μέσα σε αυτό το κουτί, σε αυτό το γαμημένο άψυχο και ουδέτερο κουτί που επηρεάζει τόσο την ζωή μας που δεν θα έπρεπε. Έχουμε φτάσει να απορρίπτουμε ανθρώπους, να τσακωνόμαστε με ανθρώπους που κανονικά δεν θα έπρεπε να μας έχουν ούτε καν αγγίξει. Ή άλλες φορές να τσακωνόμαστε με ανθρώπους που κανονικά θα είχαμε συναντηθεί γύρω από ένα τραπέζι, θα είχαμε ρίξει στην μέση μια σαλάτα για όσους βοσκούν και μερικά κιλά χοληστερίνη για εμάς τα υπόλοιπα ζώα και θα πίναμε ρακές, ψημένες ή ωμές, ρακόμελα και κρασιά μέχρι που σε κάποια στιγμή ανάμεσα σε φιλολογίες, κλάματα παραπονεμένα και τραγούδια να χάραζε και να χωρίζαμε πηγαίνοντας για ύπνο με μια αίσθηση ότι είμαστε γεμάτοι. Είμαστε γεμάτοι ακόμα και εάν δεν μπόρεσα να φάω την τέταρτη μερίδα λουκάνικα από κάτι απροσδιόριστο και ακατάληπτο. Κάτι που κάποιοι αποφάσισαν να ονομάσουν φιλία, συντροφικότητα, ομάδα, οικογένεια.

Και αντί αυτού, αναλωνόμαστε με ένα περίεργο τρόπο ανάμεσα σε εικόνες, λέξεις που μερικές φορές αλλάζει ο τρόπος που διαβάζονται από την διάθεση αυτού που τις διαβάζει, χωρίς να ξέρουμε εάν υπήρξε ειρωνεία, γέλιο, αγάπη, μίσος πίσω από αυτές τις λέξεις. Διαβάζουμε λέξεις αναζητώντας να πιάσουμε πίσω από αυτές την διάθεση του άλλου, που εάν ήμασταν μαζί με μια μόνο ματιά θα ξέραμε ακριβώς τι και για πιο λόγο το λέει.

Σε μια παρέα φίλων θα λέγαμε: «Ρε λύκε, μην δίνεις σημασία στον Κυριάκο, δεν είδες πόσο έχει πιει. Ζοχαδιασμένος είναι σήμερα.» Τώρα όμως είμαι στο pc: Όχι, δεν τον είδα γιατί. Τα λόγια του είδα. «Και τώρα θα του γαμήσω ότι έχει και δεν έχει γιατί μου την είπε.»»Και τώρα θα της την πω γιατί ξέρεις τι έγραψε στο προφίλ μου?? «…Στα αρχίδια μας και κατά επέκταση και στα δικά σου. Δεν έχει σημασία.

Αναλωνόμαστε… Καταναλώνουμε φαιά ουσία δίχως καμία ουσία και χωρίς λόγο. Αλλάζουμε. Ζούμε. Κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε τα ερείπια που έφτιαξαν για εμάς χωρίς εμάς. Μην προσθέτουμε και άλλα ερείπια μέσα μας χωρίς λόγο.ανοίγω.

Το κουτί είναι κλειστό, έχει αρχή τέλος και κάποιον όγκο. Η ζωή συνέχεια επεκτείνεται.