mantri

Νοσταλγώ κατακαλόκαιρο τις βραδινές βόλτες στους χιονισμένους δρόμους της Νέας Υόρκης κρατώντας το χέρι της σφιχτά και η μουσική να έρχεται απο μακριά, σαν άγγελοι που μας καλωσορίζουν…Αχ Νέα Υόρκη του 50, τόσο μαγική, ακόμα ασάλευτη να μεγαλώνει μαζί με μας, όνειρα και σχέδια σε κάθε βήμα μας. Και τα μάτια μας να διασταυρώνονται και οι λέξεις να ξεχνιούνται και η ζωή να είναι όλη μπροστά μας…

…τσακίζει κόκαλα, τσακίζει ψυχολογία, τσακίζει στρατούς, ανθρώπους, πολλές φορές και πνεύμα… Αναμονή. Περιμένοντας να φανεί η ζωή… άρπαξε την.

Στην ζωή όσο σημαντικό είναι να ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις μια κίνηση τοσο σημαντικό είναι να ξέρεις πότε να μην την κάνεις. Ακόμα πιο σημαντικό είναι μερικές φορές να ξέρεις και να μπορείς να αντιληφθείς πότε πρέπει να κάνεις πίσω. Το να κάνεις πίσω δεν είναι πάντα δειλία, είναι δείγμα μερικές φορές ότι λειτουργούν ακόμα τα εγκεφαλικά κύτταρα και δεν έχουν καεί… Όταν μάλιστα κάνεις πίσω την κατάλληλη στιγμή, αυτό πολλές φορές δείχνει σοφία. Πρέπει να ξέρεις να ζυγίζεις τα πράγματα και τις καταστάσεις, δεν είναι μόνο να κατακτήσεις αυτό που θέλεις αλλά να κρατάς και αυτά που έχεις ήδη κατακτήσει. Αλλιώς κινδυνεύεις να χάσεις τα πάντα.

Οι μεγάλοι στρατηγοί ναι μεν κέρδισαν μεγάλες μάχες αλλά ήξεραν και πότε έχασαν, ήξεραν και πως μια νίκη σε μια μάχη δεν καθορίζει απαραίτητα τον πόλεμο και ήξεραν ότι πρέπει να κάνουν και πίσω, προστατεύοντας το στράτευμα τους, αναδιοργανώνοντας το για να μπορέσουν να ξαναμπούν στο πόλεμο. Έτσι είναι και στην ζωή. Πρέπει να ξέρεις πότε να κάνεις πίσω σε αυτά που θέλεις και επιδιώκεις. Πρέπει να ξέρεις πότε έχεις τις προϋποθέσεις να κερδίσεις και πότε δε σε παίρνει φιλαράκο πάρε την ψυχή στα χέρια και τρέξε.

Αυτά βέβαια όλα είναι θεωρητικά και ιδανικά. Γιατί τις περισσότερες φορές στην ζωή μας δεν ξέρουμε ούτε πότε να κάνουμε την κίνηση, ούτε πότε να σταματήσουμε. Και πάρα πολλές φορές τρώμε τα μούτρα μας. Πάρα πολλές φορές βλέπουμε τον τοίχο και προσπαθούμε να τον ρίξουμε με το κεφάλι μας. Και χτυπάμε και χτυπάμε χωρίς να ξέρουμε πότε θα πρέπει να σταματήσουμε να το κάνουμε, ώσπου κάποια στιγμή το ακατοίκητο παθαίνει βλάβη και άντε γεια. Αυτό συνήθως γίνεται γιατί δεν λειτουργούμε με το μυαλό ή ότι έχει απομείνει από αυτό, είτε επειδή λειτουργούμε με το συναίσθημα καταργώντας εντελώς την λειτουργία από το δείγμα που αποκαλούμε μυαλό.

Βέβαια μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν κάποιες σπάνιες φορές που παρόλο που θα έπρεπε να έχουμε σταματήσει να χτυπάμε το κεφάλι μας, περνάμε ως εκ του θαύματος (ελέησον) σε μια άλλα συνειδησιακή κατάσταση και η απότομη εξέλιξη του πνεύματος μας δημιουργεί μια αίσθηση υπεροχής τόσο μεγάλη που τελικά ο τοίχος πέφτει…! Αυτές οι σπάνιες φορές που παρόλο που έπρεπε να είχαμε σταματήσει, εμείς συνεχίσαμε και τελικά καταφέραμε αυτό που αναζητούσαμε είναι οι σπάνιες εξαιρέσεις αλλά και αυτές που τελικά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τελικά η λογική και η σκέψη είναι καλή αλλά μόνο με την ψυχή και το πνεύμα μπορείς να ξεφύγεις από τα στενά όρια σου…

Αλλά τελικά αυτό δεν είναι, να είσαι άνθρωπος?

Βαρέθηκα τα μικρά ανθρωπάκια που δεν κοιτούν την ζωή τους και παρακολουθούν τις ζωές των άλλων Οι Κατίνες του σύγχρονου πολιτισμού δεν βγαίνουν στο παράθυρο του σπιτιού τους, απλά σε ένα νέο παράθυρο του υπολογιστή. Ζουν μέσω των ζωών των άλλων, παρακολουθούν μιλάνε, γελάνε, τρώνε τα λυσσακά τους και συνεχίζουν… Ηδονίζονται στην ιδέα ότι κανείς δε τους βλέπει, μπαίνουν αόρατοι, μυστικοί και καυλωμένοι… Της ζωής κάποιοι μικροί παρατημένοι… Βαρέθηκα τα λόγια πίσω απο την πλάτη και τις οθόνες… θέλω να σας πάρω με τις κοτρόνες… και άντε γεια…

Βαρέθηκα ανθρωπάκια που στήνουν καριέρες πάνω στην άγνοια των άλλων, που φτιάχνουν μικρά κουτάκια για να χωρέσουν την ανυπαρξία τους και κοκορεύονται για το πόσα έχουν καταφέρει… Που στήνουν παιχνίδια και γλύφουν όποιο κώλο και εαν περάσει απο μπροστά τους… Βαρέθηκα της Κατίνες πίσω απο τις λέξεις, θα σε πάρω με τις κοτρόνες και εαν αντέξεις…

Βαρέθηκα τους λόγους τους παχιούς… ξέρεις και εσύ απο αυτούς… Ξέρεις αυτούς που λένε στιχάκια για το κοινό καλό, μα σαν μπει το χρήμα υπάρχει μόνο το εγώ.. Βαρέθηκα Τις οθόνες και τα καλώδια, που σε λίγο θα πληρώνουμε όλοι διόδια για να διαβάζουμε μαλακίες… Σε βαρέθηκα και εσένα και το μυαλό σου… Το κενό που έχεις στο μέτωπο σου, το άθλιο πρόσωπο σου και την γλώσσα που στάζει φαρμάκι…

Βαρέθηκα τα λόγια πίσω απο την πλάτη και τις οθόνες… θέλω να σας πάρω με τις κοτρόνες… και άντε γεια…

Σκάσε, μην μιλάς, μην αντιδράς, είσαι στόχος… Σκάσε θα βελάζεις όποτε πούμε, θα βελάζεις όπως πούμε, Σκάσε μην μιλάς… Είσαι στόχος και πάντα βρίσκεται ένας τρόπος να βγεις απο την μέση… σκάσε… Αρκετά ανεχτήκαμε να σκέφτεσαι… Είσαστε όλοι στόχος…

«δε είσαι απλώς ένα ποντίκι που βρυχάται, είσαι ο καθρέφτης του βούρκου τους»

Ελπίζω να καταφέρω να σωθώ.

Ελπίζω να μην δικαιωθώ.

Αυτά που θέλω είναι μαχαίρια

και αυτά που θέλω σε ξένα χέρια.

Ελπίζω να καταφέρω να βγω ζωντανός

εγώ φίλος και ο μόνος εχθρός

του εαυτού μου κριτής και δικαστής…

Περπατάμε στα μονοπάτια της ζωής άλλοτε πιασμένοι χέρι, χέρι

και άλλοτε μονάχοι,

ψάχνουμε να βρούμε τις αλήθειες μας πίσω απο τα λόγια,

ψάχνουμε να βρούμε την ιστορία πίσω απο τις ματιές

κάπου οι δρόμοι μας συναντιούνται, κάπου τα βλέμματα, κάπου τα λόγια.

Μπερδεύονται οι ζωές των ανθρώπων μεταξύ τους

ελπίζοντας πως η δική μας θα μείνει όρθια,

μεταξύ φίλων και αγαπημένων…

Μεταξύ εμένα και εσένα

Μεταξύ μας.

Σε ένα βαλς μέχρι τέλους,

Σε ένα βαλς τέλους…

Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν’ αϊτός.

Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν’ ανατείλει.

Ήλιε ανάτειλε-ήλιε ανάτειλε.