mantri

Ο λύκος είναι εδώ, νιώθεται την ανάσα του, δεν χρειάζεται να τον βλέπετε, τον ξέρετε καλά από παλιά…
Τα όνειρα του είναι οι εφιάλτες σας και οι απειλές σας, ένα χάϊδεμα στο αφτί μου…

Τα δημοκρατικά συναισθήματα του καθενός, σταματάνε εκεί που αρχίζουν τα συμφέροντα του. Εκεί ακριβώς που αρχίζουν, εκεί τελειώνουν οι δημοκρατικές απόψεις, τελειώνουν οι θεσμοί, τα ΑΣΕΠ και όλα τα σχετικά. Εκεί είναι που πραγματικά σταματάει να λειτουργεί το δήθεν και το πρέπει που επιβάλεις στον εαυτό σου, για να είσαι αρεστός από το κοινωνικό περίβολο, περίγυρο, περίγελο και ανοίγει το πορτάκι που σε συνδέει με την πραγματική σου φύση.
Ένα κλικ, ακούγεται κάπου μέσα στο μυαλό σου και απελευθερώνεσαι από όλα όσα έχεις χτίσει γύρω σου και έχεις εγκλωβίσει τον εαυτό σου. Και στην τελική καλά έκανες και έχτιζες γύρω σου, γιατί το ζώο μέσα σου είναι επικίνδυνο για την σταθερότητα του «πολιτισμού» μας. Ένα κλικ και απελευθερώνεσαι από το κλουβί σου και βρίσκεις την πραγματική σου φύση, αυτή που έντεχνα κάποιες φορές και άκομψα κάποιες άλλες, προσπαθούσες να κρύψεις, όχι μόνο από τους γύρω σου, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η δημοκρατία, τελειώνει εκεί που αρχίζει, ο ρόλος και ο λόγος, του ισχυρού.
Τελικά τείνω να πιστέψω ότι η δημοκρατία, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να χαλιναγωγήσουμε, τον ζωώδη εαυτό μας. Είναι μια ψευδαίσθηση, ότι έχουμε εξελιχθεί και ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε, αυτά που σε καμία σχεδόν περίπτωση δεν μπορούμε, βάση του αρχέγονου, βασικού ενστίκτου, της επιβίωσης. Γιατί πάντα θεωρούμε καλή την δημοκρατία, αλλά μέχρι να θιχτούμε. Από κει και πέρα, τα όρια του καθενός για το πότε θίγετε είναι κάτι υποκειμενικό. Μόλις κάτι πλησιάζει τα όρια, αυτά όλα τα άλλα είναι παρελθόν, η δημοκρατικότητα, η αγάπη, η φιλία, τα πιστεύω. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα, αυτό που τελικά έχει σημασία μάλλον για μας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η επιβίωση μας, με οποιοδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε τίμημα. Η δημοκρατία, υπάρχει μέσα στο μυαλό μας, όσο αναφορά αυτά που θέλουμε εμείς και μόνο εμείς, είναι η δημοκρατία του ενός, του εαυτού μας. Όταν η δημοκρατία είναι ενάντια σε αυτό που πιστεύουμε και θέλουμε γίνεται διαστρεβλωμένη δημοκρατία…
Η Δημοκρατία, τελικά ίσως δεν είναι παρά μια ουτοπία, που δεν θα καταφέρουμε ποτέ να κάνουμε πραγματικότητα, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σε σχέση με αυτό το αίσθημα της επιβίωσης. Και τελικά πρέπει να αποκοπούμε από αυτό το συναίσθημα; Μήπως αυτό θα έφερε μια ψυχική διαταραχή χειρότερη; Θα υπήρχε νόημα τότε, σε όλα όσα βλέπουμε, σε όλα όσα θέλουμε, σε όλα όσα είμαστε και σε όλα αυτά που υπάρχουν και μας κάνουν διαφορετικούς;
Χμμμ….

Καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας, βάλτε ένα ποτό και κλείστε τα μάτια…
Ποιος είναι ο δάσκαλος και ποιος είναι ο μαθητής;
Ποιος είναι το πρόβατο και ποιος είναι ο τσοπάνης;
Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα;
Ποιος και απόψε θα φαγωθεί;
Μην εκνευρίζεστε, αφήστε το πότο να κυλίσει στο λαιμό και νιώστε το κάψιμο του, σκεφτείτε…
Εσείς τι κάνετε για όλα αυτά;

Is there anybody out there?
κοιταχτήτε λίγο στον καθρέφτη… και ρωτήστε καλύτερα…
Is there anybody in there?

Ποιο μικρό πρόβατο φωνάζει ότι είναι Έλληνας μέσα στην Ελλάδα αλλά φροντίζει να λέει το πόσο άσχετοι είναι οι Ελληνες έξω από αυτήν; Μικρό προβατάκι, θα σε φάει ο λύκος…

«Ότι καλό έχει υπάρχει σε αυτή την χώρα, ότι καλαίσθητο, ότι όμορφο και άξιο λόγου, δεν έχει καμία σχέση με αυτό τον λαό που ζει εδώ τώρα. Τίποτα δεν έχουν να κάνουν άμεσα με αυτό τον κόσμο, όλα τα ωραία είναι ή των αρχαίων, ή της φύσης… Και παρόλα αυτά δεν κάνει τίποτα αυτός ο λαός για αυτό, αντίθετα αφήνει στην τύχη του, τα πάντα, εάν φυσικά δεν τα καταστρέφει.»
Αυτά τα λόγια, ειπώθηκαν πριν από λίγες ημέρες και πραγματικά μου έχουν μείνει. Τίποτα. Τίποτα που να είναι καλαίσθητο δεν έχει δημιουργηθεί εδώ και δεκαετίες σε αυτό τον τόπο, κανένα οικοδόμημα, καμία φροντίδα για το οτιδήποτε. Όλα αφήνονται ή στο έλεος του οποιουδήποτε ή απλά μένουν και πεθαίνουν σιγά, σιγά, μαζί με την ψυχή αυτού που κάποτε θεωρείτο πνεύμα ελληνικό. Όλα σιγά, σιγά, σβήνουν μέσα σε ένα μόνο κλείσιμο των ματιών. Όταν ανοίξουν δεν υπάρχει τίποτα πια.
Έβλεπα πριν από μέρες ένα αφιέρωμα στην Μερκούρη, κάποτε σε μια συνέντευξη είπε, ότι ο πολιτισμός μας είναι το μόνο που έχουμε και σε αυτό πρέπει να βασιστούμε γιατί χωρίς αυτό δεν είμαστε τίποτα. Και είναι μεγάλη αλήθεια αυτό. Δεν είμαστε τίποτα γιατί πολύ απλά χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν έχουμε δημιουργήσει τίποτα και μάλλον τελικά δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τίποτα. Είμαστε μάλλον ανίκανοι να κάνουμε κάτι για το οποίο αξίζει να μιλήσουμε και αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Σε όλο αυτό το πέρασμα των χρόνων δεν έχουμε τίποτα πολύ σπουδαίο να επιδείξουμε πέρα από μερικές μεμονωμένες κινήσεις κάποιων ανθρώπων. Δεν έχουμε τίποτα να δείξουμε, πέρα από μερικές αγωνιώδης προσπάθειες κάποιων φωτισμένων ανθρώπων που μέσα σε δύσκολες συνθήκες πήραν την παντιέρα του πνεύματος και την έστησαν μμπροστά και όσο πιο ψηλά μπορούσαν. Αλλά σαν λαός τίποτα. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε, δεν έχουμε τίποτα να δείξουμε, όχι στους ξένους, όχι στους τρίτους αλλά σε εμάς τους ίδιους. Στους ίδιους μας τους εαυτούς. Μιλάμε συνέχεια για τους αρχαίους, γιατί πολύ απλά οι νέοι, δεν έχουμε να δείξουμε τίποτα. Δεν θα σταθώ στο γιατί, αλλά στο γεγονός. Και το γεγονός είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να μοιάζει με αυτό που πολλοί θα θέλαμε να μοιάζει αυτό που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουμε. Είμαστε αιχμάλωτοι στην ίδια μας την απάθεια, είμαστε αιχμάλωτοι στην πεζή πραγματικότητα που βάλαμε και επιλέξαμε να ζούμε. Και για αυτό δεν φταίει ούτε κάποια θρυσκεία, ούτε κάποιοι άνθρωποι μεμονωμένα. Αλλά φταίμε όλοι εμείς στο σύνολο. Στο σύνολο για τις επιλογές που έχουμε κάνει και συνεχίζουμε να κάνουμε. Στις επιλογές για το το ποιοι είμαστε και το πώς συμπεριφερόμαστε. Στις επιλογές για το τι είναι ωραίο και τι όχι. Φταίμε όλοι εμείς και συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα παραμύθι ότι φταίνε κάποιοι άλλοι. Και τίποτα άξιο να μείνουμε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα, δεν έχει γίνει σε αυτό τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια, που να αξίζει να σταθούμε πάνω σε αυτό, πάνω από ένα κλείσιμο του ματιού…

Σαν απολιθώματα από το παρελθόν μοιάζουν ανθρώπους, ζουν και περπατούν ανάμεσα μας. Προσπαθούν λέει να αναβιώσουν κάτι το οποίο φαντάζονται ότι υπήρξε κάποτε. Κάτι που ήταν πριν χιλιάδες χρόνια. Και αντί να προχωρήσουν μπροστά στην εξέλιξη, με βήματα της μούμιας ή των ζόμπι προσπαθούν να πείσουν ότι ξέρουν τον δρόμο προς την ανάταση της ψυχής του ανθρώπου. Πρόκειται για ζόμπι που έχουν δημιουργηθεί αλλά και αναπαραχθεί σε μια λανθάνουσα αποτίμηση και αξιολόγηση του παρελθόντος. Και αντί να διδαχτούν από το παρελθόν, γυρνούν χωρίς λογική να το αναβιώσουν. Είναι όλοι αυτοί που δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν με την ζωή αλλά και την εξέλιξη των ειδών. Καλή ή κακή αυτή η εξέλιξη, είναι ένα βήμα προς μια κατεύθυνση. Η στασιμότητα που επιθυμούν δεν έχει καμία θέση στην ιστορία του ανθρώπου. Και πρόκειται για στασιμότητα αφού δεν επιζητούν ουσιαστικά να καλυτερεύσουν το πνεύμα, αλλά να ανακυριχθούν σε νέοι μεσσίες στην θέση του Μεσσία, ή θεοί στην θέση των Θεών. Άλλο πράγμα η επιστροφή στις ρίζες και άλλο η επιστροφή στην κατάσταση του παρελθόντος. Η επιστροφή στις ρίζες που είναι άξια σημασίας και προσοχής είναι η κατανόηση των μυστικών, μυστικιστικών τελετών, αλλά και η σωστή κατανόηση της φιλοσοφίας για την ζωή, όχι η αναβίωση του τρόπου ζωής αλλά της φιλοσοφίας της ζωής προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα. Οι θεατρικού τύπου παιδομαζώξεις δεν έχουν καμία σχέση με την ιεροτελεστία και το θέατρο των μυστηρίων αλλά και της φιλοσοφίας του παρελθόντος. Δεν έχει σημασία πως βαπτίζεσαι ή πως αποκαλείς εσένα και τον περίγυρο σου αλλά το τι στα αλήθεια είσαι. Και όταν είσαι ζόμπι το μόνο που μπορείς να αναβιώσεις είναι πεθαμένα κινηματογραφικά σκετσάκια αυτού που φαντάζεσαι ότι μπορεί να ήταν η ουσία μέσα σε όλα όσα είπαν και έκαναν οι παλιότεροι. Και αντί να βασιστούμε πάνω στους παλιότερους και να κάνουμε κάτι για μας, απλά προσπαθούμε να τους μοιάσουμε ζώντας σε έναν άλλο κόσμο και άλλο πολιτισμό. Καλός ή κακός αυτός ο πολιτισμός είναι η εξέλιξη ή αν θέλετε η κατάντια εκείνου που κάποτε υπήρχε. Αλλά εκείνο υπήρξε όταν έπρεπε και όταν ήταν αλλιώς τα πράγματα. Το να γυρίζεις πίσω στις ρίζες δεν έχει καμία σχέση με το να μην αποδέχεσαι ποιανού εξέλιξη είσαι. Και προφανώς τα ζόμπι δεν είναι εξέλιξη εκείνου που θέλουν να μοιάσουν. Είναι η εξέλιξη της εξέλιξης αυτού. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν φτάνουν σε μια ηλικία επιθυμούν να είναι όπως ήταν 20 χρόνων. Κάποιοι αλλάζουν τρόπο σκέψεις και ανανεώνονται, φρεσκάρονται και γεμίζουν ενέργεια και πάθος. Και κάποιοι άλλοι απλά παλιμπαιδίζουν. Αρχίζουν να συμπεριφέροντε όπως όταν ήταν 20 χάνοντας την ωριμότητα που έπρεπε να ήταν η «λογική» εξέλιξη τους. Πέφτοντας όχι απλά στα ίδια λάθη, αλλά σε χειρότερα τραβόντας προς την άβυσσο τους ανυποψίαστους. Έτσι και τα ζόμπι παίζουν σε ένα θέατρο που δεν έχει τίποτα το αξιόλογο πέρα απο τις θεατρικές αναπαραστάσεις αυτού που νομίζουν ότι κατέχουν. Φυσικά για έκσταση ούτε λόγος μια και τα ζόμπι στο τσακίρ κέφι άντε να κάνουν μια γύρα γύρω από τον άξονα της άγνοιας τους. Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε γεμίσει ζόμπι που με το αστείο περπάτημα τους προσπαθούν να πείσουν πρώτα τους εαυτούς τους και μετά άλλα υποψήφια θύματα ότι μπορούν και ξέρουν ποιο είναι το μυστικό για μια καλύτερη ζωή, βασισμένη πάνω στην φιλοσοφία του παρελθόντος, αποκομμένοι από την πραγματικότητα (καλή ή κακή). Δηλ. προσπαθούν να δημιουργήσουν μια νέα στρατιά ανθρώπων που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη τους για αυτό που δεν τους αρέσει και χώνουν το κεφάλι μέσα στην άμμο, σαν στρουθοκάμηλοι νομίζοντας ότι έτσι κάνουν κάτι.
Βέβαια μέσα σε αυτό τον πανικό υπάρχουν και οι λύκοι…
Όχι που δεν θα υπήρχαν…

Αυτοί είναι μια νέα ράτσα. Είναι τα λυκοζόμπι. Αυτά τα ζόμπι λέγονται έτσι γιατί πολύ απλά μπορεί να νιώθουν σαν ζόμπι αλλά συμπεριφέροντε σαν λύκοι ή το αντίθετο; Εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση όχι για κανέναν άλλο λόγο, πέρα από το προσωπικό τους κέρδος. Είναι εκείνα τα ζόμπι που ξέρουν ότι οδηγούνται σε λάθος δρόμο και απλά τον ακολουθούν ευελπιστώντας να κερδίσουν κάτι μέσα σε όλο αυτό τον χαμό που υποτίθεται ότι θέλουν να διαγράψουν και να αλλάξουν.
Αυτή είναι και η πιο επικίνδυνη ράτσα ζόμπι. Όχι μόνο γιατί παραπλανούν εσκεμμένα όλο και περισσότερους για προσωπικό τους όφελος αλλά είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να το κερδίσουν. Από μαζικές παιδομαζώξεις θεατρικού περιεχομένου, μέχρι προσηλυτισμό από μέσα μαζικής ενημέρωσης και βασικά του net. Δημιουργούν ομάδες κρούσης, ομάδες γνωριμίας και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο και κάνουν την δουλειά τους. Και το χειρότερο μπαίνουν σε ήδη υπάρχουσες ομάδες με το πρόσχημα ότι ενδιαφέρονται για τα ίδια πράγματα και με έναν απεχθή τρόπο κάνουν την επίθεση τους.
Δημιουργούν ένα δίκτυο επικοινωνίας κάτω από το δίκτυο επικοινωνίας των κοινοτήτων τους και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν με κάθε δυνατό τρόπο ότι περάσει και ότι πετάξει πάνω από τα λεγόμενα τους.
Είναι σαν μια άλλη εκκλησία, άλλοι έχουν τον βαθμό του παπά, άλλοι του αρχιεπίσκοπου και άλλοι του πατριάρχη. Οικουμενικός δεν ξέρω εάν υπάρχει, αλλά όποιος και αν έχει ψηφιστεί νομίζει ότι είναι, μια και στους λύκους δεν υπάρχει αρχηγός. Πάνε όλοι μαζί με έναν κοινό σκοπό… το κυνήγι.
Είναι ένα τερατώδες σύστημα αντιλήψεων που έχουν ΣΚΟΠΙΜΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ βάλει μέσα στα κεφάλια και πίσω από τις νοοτροπίες των νέων, εκείνοι που τους κατασκεύασαν και εξακολουθούν να τους κατασκευάζουν να είναι αυτό που είναι, μέσα από το σκοταδιστικό – παλαιολιθικό σύστημα και από το αποκτηνωτικό επίπεδο που υπηρετεί ο δήθεν «ανταγωνισμός»

Ένας κατάσκοπος στην εποχή του μεσαίωνα, παρακολουθεί τον φρουρό ενός πύργου. Πλησιάζει κάποιος τύπος για να μπει. Τότε ο Φρουρός του λέει:
«12»
«6» απαντά ο άλλος και ο φρουρός τον αφήνει να μπει.
Μετά από λίγο κάποιος άλλος τον πλησιάζει.
«8» λέει ο φρουρός
«4» απαντά ο επισκέπτης και μπαίνει μέσα.
Μετά από λίγο το ίδιο σκηνικό.
«6» ο φρουρός
«3» ο επισκέπτης μπαίνει μέσα.

Εύκολο σκέφτεται ο κατάσκοπος. Πλησιάζει και ο φρουρός του λέει «4»
«2» απαντάει ο κατάσκοπος…
Λάθος του απαντά ο φρουρός και τον συλλαμβάνει.

Τι έπρεπε να απαντήσει;

Είναι περίεργο πόσο υπερασπιζόμαστε, αυτό που θα θέλαμε να ήμασταν, ενώ είμαστε κάτι άλλο από αυτό που θα θέλαμε και ενεργούμε όπως δεν θα θέλαμε.
Είναι περίεργο το τι θέλουμε να φαινόμαστε ότι είμαστε, ενώ κάνουμε το αντίθετο προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε αυτό που φαίνεται, αλλά αυτό που θα θέλαμε. Είναι περίεργο, πως αντιδρούμε σε αυτό που θέλουν οι άλλοι να πιστεύουν ότι είμαστε ενώ ό,τι κάνουμε φροντίζουμε να θυμίζει αυτό που πιστεύουν οι άλλοι ότι είμαστε και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα θέλαμε και νομίζαμε ότι είμαστε.

Ποτέ του δεν κατάλαβε πόσο μόνος ήταν, ώσπου μια μέρα δεν μπορούσε πια να δει το είδωλο του στον καθρέφτη, δεν είχε μείνει πια τίποτα να του θυμίζει αυτό που υπήρξε, αυτό που ήταν, αυτό που θα γινόταν και αυτό που ήθελαν οι άλλοι να είναι.
Ποτέ του δεν κατάλαβε πόσο μόνος ήταν μέχρι την στιγμή που δεν μπορούσε να δει πια το είδωλο του στον καθρέφτη. Είχε γίνει ένα με τους τοίχους, με τους ήχους, με τους στίχους. Ήταν μια ανάμνηση μιας κραυγής που ακούστηκε για μια στιγμή και μετά απλά χάθηκε, μέσα στην σιωπή. Χάθηκε πριν ακόμα καταλάβει την ύπαρξη του είναι της. Ηταν πια αργά για αυτόν, δεν μπορούσε να δει πια τίποτα, δεν μπορούσε πια να ακούσει τίποτα, παρά μόνο τον μονότονο βόμβο της σιωπής. Δεν είχε καταλάβει πόσο μόνος ήταν, μέχρι που κατάλαβε, ότι είχε πεθάνει. Το μόνο που άφησε ήταν μια ανάμνηση ενός ήχου.

Εγώ από την άλλη, δεν έχω στείλει ποτέ γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Δεν ήξερα την διεύθυνσή του. Όταν μεγάλωσα και κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κιόλας χάρηκα που είχα γλιτώσει τα χρήματα για τα γραμματόσημα. Παρόλα αυτά φρόντισα να εξακολουθήσει η ανιψιά μου να πιστεύει στο ψέμα που της σέρβιραν οι διαφημίσεις, κάνοντας τον εαυτό μου συνένοχο, για άλλη μια φορά σε ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων. Μέχρι έναν χοντρό γείτονα επιστράτευσα να ντυθεί και να έρθει στο σπίτι, όπου έκπληκτη η ανιψιά μου άνοιξε την πόρτα και έμεινε με ανοιχτό το στόμα…
Ώσπου βρέθηκε το κλασικό καλόπαιδο της γειτονιάς να της πει την αλήθεια και να γκρεμίσει τα όνειρα της αλλά και εμένα από τον θρόνο, αυτού που της έλεγε πάντα αλήθεια. Μάταια προσπάθησα να την πείσω ότι το καλόπαιδο έλεγε βλακείες. Το μόνο που εισέπραξα ήταν ένα κλάμα γιατί συνέχισα να της λέω ψέματα. Σκέφτηκα να τον πιάσω όταν ήρθε να μου πει τα κάλαντα και να του περάσω το τρίγωνο κολάρο, στο κεφάλι. Αλλά στάθηκα αδύναμος. Και αδύναμος και ψεύτης λοιπόν.
Από τότε έχουν περάσει χρόνια. Η ανιψιά μου μεγάλωσε. Τώρα πια δεν ζει στο ψέμα που της σέρβιρα σαν καλός θείος και συγγενής. Τώρα πια, μεγάλωσε και έχει πάθει έναν νευρικό κλονισμό με το διάβασμα για να τα καταφέρει λέει στην ζωή της. Μα για στάσου. Πάει μόλις πρώτη γυμνασίου. Πριν από λίγες μέρες έβαλε τα κλάματα γιατί δεν κατάφερε να βγάλει 18 στα μαθήματα. Μα είναι δυνατόν αυτή να είναι η ανιψιά μου; Προσπαθησα να της εξηγήσω ότι οι βαθμοί δεν της εξασφαλίζουν τίποτα, ότι οι βαθμοί δεν σημαίνουν τίποτα στην ζωή και ότι εκεί έξω έχουν σημασία άλλα πράγματα, αλλά μάταια. Είχαν γίνει τα λόγια μου ένας Άγιος Βασίλης που ερχόταν από τα παλιά για να πάρει τον πόνο της. Τώρα πια όμως είχε μεγαλώσει και δεν μασάει τα ψέματα. Της είπα ότι για να τα καταφέρει στην ζωή πρέπει να έχει στόχους και πίστη και πάνω από όλα ανθρώπους που την αγαπούν. Γιατί τι να τα κάνεις τα λεφτά εάν είσαι μόνος. Τι να τα κάνεις όλα όσα μπορείς να κερδίσεις, εάν δεν έχεις κάποιον να τα μοιραστείς. Αλλά τα λόγια μου έμοιαζαν σαν ένα χοντρό με κόκκινα ρούχα που κατέβαινε από την καμινάδα, που δεν είχαμε. Προσπάθησα να της πω ότι στην ζωή δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά και ο καλύτερος δεν μπορεί να βαθμολογηθεί από ένα σχολείο. Ότι άτομα που γνωρίζω και φαίνονταν ότι δεν είχαν μέλλον στην ζωή τους, κατάφεραν να κάνουν πολύ περισσότερα από άλλους. Προσπάθησα να της πω ότι άτομα που δεν είχαν τόσα πολλά λεφτά και δεν είχαν τηλεόραση πιο μεγάλη από το σαλόνι μας ή που δεν είχαν τόσα πολλά λεφτά, είχαν την ευτυχία. Γιατί η ευτυχία είναι κάτι που δεν μετριέται με τον τραπεζικό λογαριασμό ή δεν μετριέται με την Πόρσε, γιατί η ευτυχία δεν εξαγοράζεται. Κερδίζεται. Αλλά τα λόγια μου, πέρασαν μέσα από ένα φίλτρο ενός 10 χρονου καλόπαιδου της γειτονιάς μου της έλεγαν ότι ο Βασιλάκης δεν υπάρχει.
Τελικά σταμάτησε να πιστεύει στον χοντρό με τα γένια και στα όνειρα που της πουλούσε η Coca Cola για τον χοντρομπαλά και άρχισε να πιστεύει στα πρέπει και τα όνειρα που της πουλούσε η νέα τηλεόραση της Sony. Αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερα;
Τελικά μεγάλωσε και σταμάτησε να πιστεύει σε ένα ψέμα που έλεγε ότι κάποιος χοντρός μοίραζε δώρα. Τώρα πια μεγάλωσε και νομίζει ότι μπορεί να τα αγοράσει αυτά τα όνειρα. Αλλά τελικά η ευτυχία δεν αγοράζεται, τελικά η ευτυχία είναι κάτι τόσο προσωπικό και κάτι τόσο σχετικό.
Πόσο ωραίο ήταν τελικά το ψέμα του Χοντρού που φέρνει δώρα, έστω και εάν ήταν ψέμα. Έκανε τα μάτια, να γυαλίζουν, έκανε το μυαλό να ταξιδεύει σε περίεργα μέρη, μακρινά. Εκεί που δεν πάνε τα γράμματα. Εκεί που δεν μπορείς να πας εσύ. Αλλά μόνο το μυαλό σου, καβάλα πάνω σε ένα έλκηθρο, γεμάτο δώρα. Όταν ήμουν μικρός δεν έστειλα ποτέ γράμμα στον Αγιο Βασίλη, γιατί δεν ήξερα την διεύθυνση του, αλλά τώρα που μεγάλωσα, λέω να στείλω ένα. Θα στείλω ένα… στην Sony.