mantri

Κρίση… με πιάνει κρίση και δεν λέει να με αφήσει…
Η κρίση έχει χτυπήσει την πόρτα, το παράθυρο, έχει μπουκάρει στο κάθε σπίτι και μας έχει φορμάρει κανονικά εδώ και πολύ καιρό. Είναι αβυσσαλέα, μοιραία και ωραία…. για αυτούς που βγάζουν χρήμα. Κάποιοι άλλοι, όλοι εμείς, οι πολλοί απλά τρώμε την πίκρα. Και μέσα σε αυτή την πίκρα που τρώμε όλοι εμείς, που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο μπορείς να πεις ότι έχουμε κάποια ευθύνη τα παιδιά. τα παιδιά που σίγουρα δεν χρωστούν σε κανέναν παρά μόνο στα οικονομικά επιτελεία, σύμφωνα πάντα με την γνώμη των οικονομικών επιτελείων… Γιατί εαν ρωτήσεις τον οποιοδήποτε άλλο νοήμον οργανισμό πάνω σε τούτο τον πλανήτη θα σου πει, ότι τα παιδιά δεν φταιν’ σε τίποτα. Παρόλα αυτά τα παιδιά, τρώνε την πίκρα που οργάνωσαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι είχαν σταθεί και κοίταζαν και κάποιοι άλλοι εκτελούσαν… Τα παιδιά, όλου του κόσμου όμως, πρέπει να προστατευτούν. Πρέπει να προστατευτούν απο αυτή την λαίλαπα που λέγεται κρίση και τρώει όλους τους ανθρώπους σε αυτή την χώρα σαν σαράκι σιγά, σιγά. Πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά έξω απο αυτό το σκηνικό, το θλιβερό, το αδυσώπητο. το δύσκολο, το βάναυσο. Δεν πρέπει να σέρνουμε τα παιδιά σε αυτό τον κυκεώνα προβλημάτων για να προστατέψουμε πρώτα απο όλα και πάνω απο όλα την ψυχική τους υγεία. Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι που νομίζω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν. (ωραία τα είπα μέχρι εδώ, είμαι πολύ περήφανος για μένα που έχω γράψει τόσες γραμμές και τόσες λέξεις και δεν έχω βρίσει ούτε μια φορά.) Αλλά άλλο προστατεύω το παιδί μου μωρή παλιοπατσαβούρα και άλλο το αφήνω μες την αμάθεια και την μαλακία να ζει στην κοσμάρα του. Στην κοσμάρα του μαλακισμένου που έχει ότι «θέλει» και όπως μπορεί. Γιατί δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω ότι περνώντας σήμερα απο τα Σεπόλια είδα δύο πιτσιρίκια μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών να ψάχνουν να φάνε και το μαλακισμένο σου να περνάει και αντί να ξέρει ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω, που μπορεί να μην έχει όσα θα έπρεπε και όσα αξίζουν σε έναν άνθρωπο για να ζει, να ουρλιάζει «βρωμιάρα» στο πεντάχρονο μέσα στον κάδο των σκουπιδιών. Γιατί κυρά μου, είναι άλλο να προστατέψεις το καμάρι σου απο την κρίση και άλλο να το αφήνεις να ζει στην πλάνη του λες και έχει πιάσει τον πάπα απο τα αρχίδια. Κάποια στιγμή, οποιαδήποτε στιγμή, λόγω της γαμημένης «τύχης» μας έχει διδάξει η ιστορία, μπορεί να βρεθεί το δικό σου παιδί εκεί μέσα. Και τότε θα πέφτει απο τα σύννεφα και κάποιο άλλα κακομαθημένο κωλόπαιδο θα ουρλιάζει  «ΒΡΩΜΙΑΡΗ»

Με τις υγείες σας…