Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1934 σε ένα μακρινό ορεινό χωριό της Πελοποννήσου με μια ατελείωτη θέα στους γύρω λόφους, τα μακρινά χιονισμένα βουνά και στο βάθος μακριά τον Λάδωνα να ταξιδεύει τους μύθους του στους αιώνες. Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1934 μέσα στην φτώχια, ένοιωσε την πείνα του πολέμου, είδε τον πατέρα του να πηγαίνει στο πόλεμο να γυρίζει και έζησε το σπαραγμό του εμφυλίου. Ο πατέρας μου κοιμήθηκε πάνω σε σανίδες, σε οικοδομές, νηστικός, μες στον χειμώνα, έφυγε μόνος του να βρει την τύχη του από το χωριό στην πόλη, από την χώρα σε άλλες χώρες, γύρισε αγωνίστηκε και είναι καλά… Ζει και «βασιλεύει» αυτό που με κόπο και αίμα έχτισε μετά από 50 χρόνια… 50 χρόνια δουλειάς. Ο πατέρας μου ακόμα δουλεύει όχι γιατί τώρα πια δεν μπορεί να ζήσει (αν και έχουν δυσκολέψει τα πράγματα) αλλά γιατί μετά από 50 χρόνια δεν ξέρει να σταματήσει…

Δεν πάει καιρός από την στιγμή που είδα έναν γνωστό και παλιό φίλο του πατέρα μου, να σταματάει έξω από το σουπερ μάρκετ με το μοτοποδήλατο του. Δεν πάει καιρός από τότε που τον είδα να ξεσκεπάζει το καφάσι που είχε στερεώσει στο μηχανάκι και να ψάχνει μες τον κάδο των σκουπιδιών για οτιδήποτε θα του έδινε λίγα λεφτά, ή λίγο φαί ακόμα κι αν αυτό είχε λήξει μέρες πριν… Δεν πάει καιρός από τότε που διαπίστωσα ότι ήταν ένας από τους πολλούς, ένας από τους πολλούς που παρέλαυναν από αυτούς τους κάδους κατά την διάρκεια της μέρας. Ένας από τους πολλούς που άνοιγαν τον κάδο και κοιτούσαν μέσα, με δισταγμό, προσοχή και θέλοντας να τελειώσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν προφανώς για να μην τους πάρει κανένα μάτι. Ένας από τους πολλούς… σαν να λέμε ένας από το σωρό… Ένα σωρό που για κάποιο λόγο έχει παραμεριστεί, έχει ξεχαστεί, έχει μείνει να αγωνίζεται ακόμα για την επιβίωση του όπως έκανε πριν από 50 χρόνια…

Παρατήρησα, ότι άνθρωποι που άνοιγαν τους κάδους, μάταια ανησυχούσαν μήπως τους δει κάποιος. Άνθρωποι με κάποιες λίγες τσάντες του σούπερ μάρκετ, έβγαιναν και τους προσπερνούσαν, τους προσπερνούσαν σαν να μην ήταν ποτέ εκεί. Παρατήρησα ότι κάποιοι από αυτούς που περνούσαν ήταν εκεί, στον ίδιο κάδο, μερικές μέρες πριν και άνοιγαν εκείνοι τον κάδο. Φαίνεται ότι τώρα θα ήταν από εκείνες τις καλές μέρες, που μπόρεσαν να φτάσουν μέχρι τον κάδο του σουπερ μαρκετ αλλά και να μπουν μέσα. Παρατήρησα και πολλούς άλλους με πολλές τσάντες να βγαίνουν από το σουπερ μαρκετ αλλά ούτε αυτοί να κοιτάζουν τους ανθρώπους του κάδου. Ήταν πια από καιρό, κάτι «φυσιολογικό»…

Ο Χριστός σταυρώνεται ξανά και ξανά… Σταυρώνεται κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή…

Καλή Ανάσταση.

Άνθρωποι: αγαπάμε, πονάμε, γελάμε, αγαπιόμαστε, κοιτάμε, μαθαίνουμε, φοβόμαστε, κοιτάμε τον ήλιο να ανατέλλει, να δύει, την θάλασσα να φουσκώνει, ερωτευόμαστε, προδίδουμε, προδιδόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, αγαπάμε… ζούμε… πιο πολλά μας ενώνουν, από όσα μας χωρίζουν…

Ελευθερία ή θάνατος, χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει ζωή, ελευθερία ή θάνατος, χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει επιλογή, ελευθερία ή θάνατος, ζωή ή θάνατος… δες όσα μας ενώνουν, όχι όσα μας χωρίζουν…

Έτσι βουλιάζει η χώρα, η πολιτεία, η κοινωνία, οι ζωές μας… Μοιάζουμε σαν ένας Τιτανικός και έχουμε ήδη στο παγόβουνο προσκρούσει…

Κι αν αγαπιόμαστε πολύ… μπορεί και να αθωωθούμε…

«…ένα έργο όταν φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του αποκτά δική του προσωπικότητα, δική του ταυτότητα, σύμφωνα με τα οποία χαράζεται η πορεία του και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του έργου να ακολουθήσει αυτόνομη καριέρα, την οποία εν ονόματι οποιασδήποτε πατρότητας δεν έχετε δικαίωμα να σταματήσετε, ειδάλλως το ίδιο δικαίωμα έχει και το κράτος εν είδη λογοκρισίας…«

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!!

Vamos

alania

Vamos

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αυτό λένε ότι είναι οι Έλληνες… Έτοιμοι για θυσίες… Το λένε, λέει οι ίδιοι οι Έλληνες…

Εμένα μην με κοιτάτε… Εγώ δεν είπα τίποτα… μάλιστα δεν ρωτήθηκα για τίποτα….ΠΟΤΕ.

άλλωστε για όλα φταίνε…

οι πρώην και οι επόμενες…

Γενικώς…

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »