Στα νιάτα της ήταν ωραία γυναίκα…
Καλό ταξίδι.
Archive for Σεπτεμβρίου, 2009
flu… φίλε μου… όλα είναι flu…
Εκλογές προκηρύχθηκαν και ξαφνικά μοιάζει όλοι να είναι καλά. Η γρίπη εξαφανίστηκε από τα δελτία ειδήσεων και από τον ΝΕΟ φονικό ιό της γρίπης περάσαμε στο ακόμα φονικότερο ΠΑΛΙΟ πολιτικό σκηνικό… Εκλογές, κόμματα με φρου φρου κι αρώματα….
flu… φίλε μου… όλα είναι flu… και θα περάσει…
Κράτος…
Παλιό… αλλά πάντα… μα πάντα επίκαιρο….
«- Μπαμπά, τι είναι το κράτος;
– Κοίταξε παιδί μου… Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας. Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού. Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
– Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί.. Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός! Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους…πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
– ‘Τι να κάνω;’, σκέφτεται, ‘να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό;;;, Εγώ δεν ξέρω να το κάνω… Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:
– Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
– Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
– Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
– Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί, και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!«
Για το καλό μας…
Πως είναι δυνατόν όλοι «αυτοί» να αγωνίζονται για το καλό μας και καλό να μη βλέπουμε…χρονια τώρα… 😉
Στραβός είναι ο γιαλός ή εμείς….;;;
Δεν είμαστε κοπάδι, τα πρόβατα είμαστε…
Καλή ψήφο 8)
Μια ελπίδα που έσβησε…
Την ημέρα εκείνη, μαζί με το γιο του και άλλους υπηρεσιακούς παράγοντες μετέβαινε με το υπηρεσιακό αεροσκάφος Φάλκον της Ελληνικής Κυβέρνησης στο Βουκουρέστι, προκειμένου να συμμετάσχει σε Διαβαλκανική Διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών. Είκοσι λεπτά πριν την προσγείωση, το αεροσκάφος υπέστη σφοδρές αναταράξεις και έχασε απότομα ύψος, πέφτοντας από τα 25.000 στα 5.000 πόδια. Αποτέλεσμα ήταν να βρουν τραγικό θάνατο έξι επιβαίνοντες που εκείνη την ώρα δεν ήταν δεμένοι στις θέσεις τους: εκείνος, ο γιος του, δύο δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, ένας αστυνομικός της φρουράς του και ο μηχανικός του αεροσκάφους.
Ήταν παντρεμένος με τη διπλωματική υπάλληλο Αικατερίνη Μπούρα και είχε έναν γιο, το Νικόλα, ο οποίος σκοτώθηκε μαζί του στο ίδιο δυστύχημα. Το όνομα του ήταν Γιάννος Κρανιδιώτης. Και ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς έγινε ή μάλλον γιατί ακριβώς έγινε… Ήταν μια ελπίδα που έσβησε… Τυχαία;
-Αν ρωτήσετε εμένα… Καθόλου θα απαντήσω…
ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΟΥΝΕΒΑ: ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ;
Αυτοί που απήγαγαν τον πρώτο συνελήφθησαν. Αυτοί που σακάτεψαν τη δεύτερη που είναι; Αλλά ο επιχειρηματίας έχει μεγαλύτερη σημασία από μια αλλοδαπή καθαρίστρια. Κι ας είναι ο πρώτος σώος και αβλαβής, με μειωμένη μόνο την περιουσία του, ενώ η δεύτερη μισοδιαλυμένη, με μειωμένο το κορμί της.
Οι Χαζοί Αμερικανοί.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την εκλογή του Ομπάμα στην Αμερική και όπως και τότε έχω αμφιβολίες για το τι ακριβώς θέλει και το ποιος είναι ο πραγματικός του σκοπός. Μα μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Αμερική φαίνεται καθαρά, ότι αυτός ο λαός δεν έχει καμία ελπίδα.
Ακούω πολλές φορές γύρω μου, ανθρώπους να βρίζουν τους Αμερικανούς. Πράγμα που σχεδόν ποτέ δεν έκανα σκεφτόμενος νηφάλια τουλάχιστον παρά ίσως κάτω από το βάρος κάποιου βομβαρδισμού στην Βαγδάτη. Πάντα υποστήριζα τους Αμερικανούς πολίτες γιατί πάντα πίστευα ότι είναι ο πιο παραπλανημένος λαός του κόσμου. Ένας ονειροπόλος λαός που τον έχουν μπολιάσει με τις καλύτερες μεθόδους χειραγώγησης από οποιονδήποτε άλλο.
Όποιος έχει δει το sico του Μουρ (πολλοί τον αποκαλούν λαϊκιστή) θα έχει διαπιστώσει πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στο ασφαλιστικό σύστημα της Αμερικής. Η Ελλάδα μοιάζει σαν παράδεισος μπροστά του. Άνθρωποι αφήνονται να πεθαίνουν στον δρόμο, τους πετάνε έξω από τα νοσοκομεία, οι γιατροί κρύβουν από ανθρώπους ότι έχουν καρκίνο, ώστε οι ασφαλιστικές να μην πληρώσουν το κόστος νοσηλείας τους και αυτοί πεθαίνουν αβοήθητοι…
Το Φιλότιμο και του κώλου τα 9μερα, στις 4 Οκτωβρίου έχουμε εκλογές…
Βρισκόμουν σε ένα παλιό κτίριο του Κολωνακίου. Οι πληροφορίες μου, μου έλεγαν ότι ήταν η πρώτη μεγάλη οικοδομή του Κολωνακίου την δεκαετία του 30. Στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τα υπόγεια τα χρησιμοποιούσαν για καταφύγιο. Βρισκόμουν στον 3 όροφο, περπατούσα προς το μέρος της κυρίας Αλεξάνδρας όταν ξαφνικά είδα στο πρόσωπο της ένα φόβο. Οι Λάμπες άρχισαν να πέφτουν, τα καπάκια από την ψευδοροφή άρχισαν να χτυπούν με δύναμη το έδαφος. Γύρισα το κεφάλι μου, ο τοίχος από γυψοσανίδα άρχισε να ανοίγει στην μέση. Μπήκα κάτω από ένα γραφείο. Σε λίγο υπήρχε ηρεμία. Με αργά βήματα αλλά χωρίς να καθυστερώ άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα. Δεκάδες κόσμου είχε βγει από όλες τις πολυκατοικίες και κατευθυνόταν προς την πλατεία.
Ουφ… ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα.
Ήταν επτά Σεπτεμβρίου του 1999.
Όπως λέει και το ανέκδοτο… ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα…
143 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 700 τραυματίστηκαν. Οι επιπτώσεις του σεισμού στις κατοικίες ήταν μεγάλες. Σε όλη την Αττική και τις σεισμόπληκτες περιοχές της Βοιωτίας καταμετρήθηκαν 1.700 κτίρια κατοικιών κατεστραμμένα ή με ανεπανόρθωτες βλάβες και 35.000 κτίρια με επισκευάσιμες βλάβες. Η παραγωγική υποδομή των περιοχών αυτών υπέστη επίσης σοβαρότατο πλήγμα.
39 άτομα πέθαναν στην Ρικομεξ. Υπεύθυνος κανείς. 10 χρόνια μετά οι συγγενείς τους ακόμα δεν έχουν πάρει την αποζημίωση. Αποζημίωση που ναι μεν δεν θα επούλωνε τις πληγές από τον χαμό των δικών τους ανθρώπων, αλλά θα βοηθούσε τις οικογένειες τους και θα έδειχνε ότι το κράτος είναι κοντά τους. Το κράτος, (το κράτος του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. για να μην ξεχνιόμαστε) όχι απλά δεν ήταν κοντά τους, αλλά τους ξέχασε σαν τους τελευταίους των τελευταίων. Και είμαι σίγουρος ότι κάθε χρόνο τους αποστέλλει το εκκαθαριστικό περιμένοντας να πάρουν το απαραίτητο χαράτσι που παίρνουν από όλους μας.
Ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα…
Απλά επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά το γραφικό πλέον, δεν υπάρχει κράτος. Απλά επιβεβαιώθηκε ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για κανέναν. Απλά επιβεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, πρόνοια, αγάπη, ενδιαφέρον, αξίες, φιλότιμο…
Φιλότιμο… μια γαμημένη λέξη που υποτίθεται ότι δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα, μια γαμημένη λέξη που και σε αυτή την γαμημένη, από τους πολιτικούς, χώρα παραμένει μόνο στο λεξιλόγιο και όχι στην πράξη. Θα προτιμούσα να μην είχαμε καμία λέξη για αλλά να είχαμε την ουσία. Από λέξεις, λόγια και «θα» έχουμε πολλά… 143 άνθρωποι πέθαναν και πάνω τους κάποιοι (ανεξαρτήτως κόμματος) συνέχισαν να παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας.
Στις 4 του άλλου μήνα ημέρα Κυριακή θα ψηφίσουμε για άλλη μια φορά αυτούς που θέλουμε να βρίζουμε την Δευτέρα. Και η ζωή θα συνεχίζεται χωρίς κράτος, χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς, δικαιοσύνη, χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς αξίες, χωρίς φιλότιμο, περιμένοντας τους επόμενους νεκρούς, περιμένοντας τον επόμενο σωτήρα, περιμένοντας την σύνταξη, το κράτος, το φιλότιμο.
Άντε γαμηθείτε…
Τι είχαμε, τι χάσαμε…
Εκλογαί – εκλογαί – εκλογαί που λέει και ο Λύκος και τα νταούλια άρχισαν να βαράνε ασύστολα λες και έχουμε πανηγύρι…
Βγήκαν οι γύφτοι με τα κλαρίνα και ζητούν τον οβολό μας…
Τελικά έχουν πολύ πλάκα όλοι τους και πολύ περισσότερη όλοι εμείς.
Αϊντε για ακόμη μια φορά ξεκινήστε να μαλώνετε για το ποιος θα φέρει την αλλαγή, ποιος έφαγε περισσότερο σανό, ποιος γράφει καλύτερα στο γυαλί…
Αρχίσαν και οι μεταγραφές και τύφλα να χει ο Ronaldo 😛
Βρε μήπως θα πρεπει να κλείσουμε το χαζοκούτι και να το ξανανοίξουμε κατά τις 5 του άλλου μηνός;;; Έτσι και αλλιώς, τι είχαμε τι χάσαμε, (ψ)ολέο σε ξεχάσαμε…
Λέω εγώ τώρα… 😉
Τα κεφάλια μέσα…
1 Σεπτεμβρίου χθες, μπήκε λέει το φθινόπωρο… Και μαζί με το φθινόπωρο ήρθε και ο tsopanis. Όλα μέχρι εδώ καλά… το πρόβλημα είναι ότι ήρθε ο tsopanis και μαζί του έφερε και όλους τους άλλους. Και δεν φτάνει ότι γύρισαν, γύρισαν με τα μαυρισμένα κορμιά τους, τα υπολείμματα από τα αντηλιακά τους και με όλα, μα όλα τα αυτοκίνητα τους…
Και ξαφνικά μέσα σε λίγες ώρες γέμισαν οι δρόμοι, γέμισαν τα πεζοδρόμια με παρκαρισμένα αυτοκίνητα και όλοι, μα όλοι, αποφάσισαν να πάνε βόλτα Τρίτη βράδυ… Μαζί τους έκανα το λάθος να βγω και εγώ… η κίνηση, το σταμάτημα 3 φορές στο ίδιο φανάρι και η έλλειψη παρκαρίσματος, μου υπενθύμισαν την πραγματικότητα. Όλος ο προηγούμενος μήνας ήταν απλά μια ανάπαυλα που έφτασε στο τέλος και μαζί η ξέγνοιαστη Αθήνα, η ξέγνοιαστη βόλτα, οι άδειοι σχετικά δρόμοι και η ηρεμία. Τα ηρεμιστικά σαν από θαύμα έκαναν την εμφάνιση τους από το πουθενά στο χέρι μου και η ανάμνηση του καλοκαιριού μοιάζει μέσα σε λίγες ώρες να ξεθωριάζει…
Ανοίγω το ράδιο στον Red fm και σαν ειρωνεία ακούω την φρικτή πραγματικότητα των επόμενων μηνών να με καλωσορίζει…
mantri 