mantri

Βαλμένη στην σειρά η λησμονιά της λύπης
εξαφανίζει την ποσόστωση του εαυτού που κρύβαμε
πίσω απο τον ψεύτικο πλούτο που  κατείχαμε
χορεύοντας αλλοπαρμένα τον χορό της λήθης…

Αυτόματη γραφή που προσδιορίζει το τι νιώθω, για να μπορέσω να επιβιώσω, πάνω στους τριγμούς της καθημερινής μας ζωής. Αυτόματη γραφή ακατάληπτη, αυτόματη γραφή λυτρωτική, σαν βάπτισμα του πυρός, του ανδρός και του αγίου πνεύματος. Αυτόματη γραφή σαν τις ζωές μας, προγραμματισμένες από καιρό από κάποιους άλλους ακαθόριστους αλγορίθμους που μας οδηγούν έξω τον προσδιορισμένο εαυτό μας. Αυτόματη γραφή, σιωπηλή, σαν λυγμός απροσδιόριστος μέσα στο σκοτάδι, γνωρίζοντας την ύπαρξη του στο μυρμήγκιασμα του προσώπου όταν κάτι άγνωστο συμβαίνει. Γραφή. Αφηγηματική, προσδιοριστική, αιχμηρή. Τα όπλα μου οι ασπίδα μου και η επίθεση μου ο πόνος που μετουσιώνεται. Καρφιά. Καρφιά μακριά και ατσάλινα οι σκέψεις που στερεώνουν το είναι μου, πάνω στον κόσμο. Καρφιά. Καρφιά μυτερά και ατσάλινα που καρφώνουν τα λάθη μου πάνω σε σταυρό που μόνος έστησα στον Γολγοθά του έρωτα. Έρωτας. Η αρχή, το τέλος, η δημιουργία και η απόλυτη καταστροφή. Εγώ ήμι το φως αλλά και το σκότος που απλώνεται γύρω απο την ύπαρξη σου. Γραφή. Γραφή που κορδώνεται που καρφώνεται μέσα στο μυαλό και πρέπει να βγει.

Αυτό που με τρομάζει, είναι ότι βολεύει πολύ να ξεχνάμε ότι σε αυτή την κατάσταση που είμαστε, πέρα απο τους κακούς πολιτικούς, φταίμε και εμείς. Γενιές ολόκληρες γαλουχημένες σε έναν τρόπο ζωής, ουσιαστικά δεν αναζητούν λύση ή αλλαγή, αλλά το να επιστρέψουν στο προηγούμενο μοντέλο ζωής τους. Αυτό το μοντέλο που δημιουργεί τους κακούς πολιτικούς και έφερε την κατάσταση εδώ που την έφερε.

nothing more…

Όλα σε θυμίζουν…

Πριν μερικές μέρες τέθηκε το ερώτημα απο φιλικό πρόσωπο, τι θα μπορούσε να κάνει-κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Έχω διάθεση, δύναμη και θέληση, απλά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, τι μπορώ να κάνω. Κάπως έτσι. Απλά και κατανοητά. Ερώτημα που πραγματικά δεν είναι μόνο δικό της και είμαι σίγουρος ότι και πολλοί άλλοι απο εμάς κάνουμε ή έχουμε κάνει στο παρελθόν στον εαυτό μας. Τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα… Πραγματικά δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, εκτός ότι είναι και σε μένα (όπως και σε όλους) κάτι πρωτόγνωρο αυτό που γίνεται, δεν διαθέτω, ούτε τις γνώσεις, ούτε το κατάλληλο υπόβαθρο για να απαντήσω. Το σίγουρο είναι οι λύσεις, αλλά και οι απαντήσεις που μου δίνουν δεν με ικανοποιούν ή μάλλον καλύτερα να το πω δεν με πείθουν για τον άλφα βήτα λόγο που δεν έχω καμία διάθεση να αναλύσω. Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα… Ένας φίλος μου λέει, ότι πρώτα απο όλα πρέπει να αλλάξουμε τους εαυτούς μας… Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις… Στην πράξη είναι αλλιώς τα πράγματα και προφανώς ο χρόνος περνά, κυλά και το κάνει εις βάρος μας. Είναι σαφέστατα κάτι που πιστεύω και εγώ, ότι εμείς πρέπει να αλλάξουμε πρώτα πριν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Μα τις περισσότερες φορές αυτές οι εσωτερικές αλλαγές, εκτός απο επίπονες είναι και χρονοβόρες. Tόσο χρονοβόρες που θα τολμούσα να χαρακτηρίσω πολυτέλεια στις συγκυρίες που ζούμε. Δυστυχώς τα χρηματοοικονομικά παιχνίδια έχουν άλλους ρυθμούς απο εμάς και εκεί κάπου χάνουμε την μπάλα.

Υπάρχουν όμως κάποιες σταθερές. Όλα αυτά τα σκατά που μας κατακλύζουν δεν αφορούν εμάς, αλλά σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού.  Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο σε δύσκολη κατάσταση, έχουμε βρεθεί όλοι μας. Ανεργοι ή μη, έχοντες οι ίδιοι τις τρομερές δυσκολίες ή οικείοι μας, αγαπημένοι, συγγενείς, φίλοι, όλοι έχουμε μια πίεση, έναν «τρόμ»ο, έναν πόνο και ένα βουνό για να ανέβουμε. Πάντα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις σε όλα αυτά, αλλά πάντα υπήρχαν και απο ότι βλέπω (τουλάχιστον μέχρι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι) πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα όμως δεν είναι οι εξαιρέσεις, αλλά οι δικοί μας άνθρωποι. Και όταν λέω δικοί μας, εννοώ πέρα απο το στενό κύκλο που συνηθίζουμε να βάζουμε στις σχέσεις μας. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι όλοι αυτοί εκεί έξω, δίπλα μας, στην γειτονιά μας, στην πόλη μας. Δικοί μας άνθρωποι, δύσκολοι διαφορετικοί, με τις δικές του σαφέστατες ευθύνες σε όλο αυτό το πανηγύρι που γίνεται που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και ανεξαρτήτως των ευθυνών του πληρώνει το τίμημα. Όλοι αυτοί, οι δίπλα μας, οι έχοντας τα ίδια προβλήματα με μας, ή μη έχοντες και κατέχοντες είναι κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένοι με μας. Είμαι σίγουρος ότι εαν πάρω τυχαία έναν άνθρωπο απο την Αγία Βαρβάρα, έναν απο την Νίκαια, έναν απο την Παλλήνη, έναν από τα Χανιά, όλοι μαζί θα πουν τα ίδια πράγματα πάνω κάτω. Για τις δυσκολίες τους, για αυτά που αισθάνονται, για την απελπισία τους. αυτοί είμαστε. Μπορεί να διαφέρουμε, αλλά δεν διαφέρουμε και τόσο… Αυτοί οι άνθρωποι, είναι δικοί μας άνθρωποι, είναι κομμάτι απο την καθημερινότητα μας, είναι κομμάτι απο την ζωή μας. Αυτό που σκέφτομαι λοιπόν για το τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα, είναι να σκεφτούμε ότι όλοι αυτοί γύρω μας, όλες αυτές οι φάτσες στο μετρό, στο δρόμο είναι σαν εμάς και τα βράδια που πέφτουν για ύπνο οι ίδιες ανησυχίες τους κατατρέχουν. Δεν διαφέρουν απο εμάς τόσο σε αυτή την κρίση και όλους μαζί θα μας πάρει. Είμαστε μαζί. Είμαστε ένα έστω και στον πάτο του βαρελιού. Είμαστε όμως όλοι εκεί, δυνατοί ή λιγότερο δυνατοί, άξιοι ή λιγότερο άξιοι. Και αυτό που μου έχει μάθει η ζωή μέχρι τώρα είναι δύο πράγματα σίγουρα. Καλός ο ατομικισμός με ένα μέτρο όμως, μην ξεχνάμε όμως ότι αυτός είναι που σε ένα τεράστιο ποσοστό μας έφερε εδώ που μας έφερε. Και ότι μαζί, μπορούμε να κάνουμε περισσότερα, μαζί, ο ένας με τον άλλο μπορούμε καλύτερα. Οι γύρω μας είναι «ξένοι» σε προσωπικό επίπεδο, αλλά καθόλου ξένοι στην κρίση. Είναι κομμάτια μας, όλη μαζί η κοινωνία καταρρέει και όλη μαζί ανεβαίνει. Φροντίστε τους γύρω σας, όσο μπορείτε, όπως μπορείτε. Φροντίστε να τους πείτε μια καλή κουβέντα, φροντίστε πρακτικά, ηθικά, οικονομικά (εαν μπορείτε) ψυχολογικά. Είμαστε πολλοί, είμαστε όμως ένα. together we stand divided we fall…

«The explosion of the atom bomb on 6 August 1945 sent a seismic shock through me. Since then, the atom has been central to my thinking. Many of the scenes I have painted in this period express the immense fear that took hold of me when I heard of the explosion of the bomb. I used my paranoiac-critical method to analyse the world. I want to perceive and understand the hidden powers and laws of things, in order to have them in my power.

A brilliant inspiration shows me that I have an unusual weapon at my disposal to help me penetrate to the core of reality: mysticism -that is to say, the profound intuitive knowledge of what is, direct communication with the all, absolute vision by the grace of Truth, by the grace of God. More powerful than cyclotrons and cybernetic calculators, I can penetrate to the mysteries of the real in a moment… Mine the ecstasy! I cry.

The ecstasy of God and Man. Mine the perfection, the beauty, that I might gaze into its eyes! Death to academicism, to the bureaucratic rules of art, to decorative plagiarism, to the witless incoherence of African art! Mine, St. Teresa of Avila!… In this state of intense prophecy it became clear to me that means of pictorial expression achieved their greatest perfection and effectiveness in the Renaissance, and that the decadence of modern painting was a consequence of scepticism and lack of faith, the result of mechanistic materialism. By reviving Spanish mysticism I, Dali, shall use my work to demonstrate the unity of the universe, by showing the spirituality of all substance».

‘Mystical Manifesto’, Salvador Dali.

Πηγή: ♆ Καλλιτεχνόψαρο ♆ 

Ο μεγαλύτερος παράγοντας για ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι, σαν άτομα είναι το ψέμα. Ψέμα που έχει γεμίσει κάθε τι γύρω μας, μέσα μας, στην ζωή μας στις σχέσεις μας. Ψέμα. Έχει ποτίσει κάθε πόντο του κορμιού, της γλώσσας και του μυαλού μας. Μέσα σε ψέμματα μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν γενεές ολόκληρες ανθρώπων. Ζούσαμε μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο, με ψεύτικες ανάγκες, με ψεύτικες χαρές, με ψεύτικες ελπίδες. Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, ανδρωθήκαμε μέσα στο ψέμα και κυρίως το πιο λυπηρό και τραγικό μέσα στο ψέμα που λέγαμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Ψέμματα λέγαμε στον εαυτό μας χρόνια ολόκληρα, ψέμματα εξακολουθούμε να λέμε ακόμα και τώρα. Η ειλικρίνεια είναι δύσκολο πράγμα και θέλει προσπάθεια πολύ. Και κυρίως θέλει να έρθουμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτό είναι δύσκολο. Προτιμάμε να ζούμε εύκολα, εύκολα ακόμα και εαν όλο αυτό είναι ψέμα. Μόνο που κάποια στιγμή το ψέμα αποκαλύπτεται και τα χάνουμε όλα…

Αυτό το κείμενο είναι απλά σκέψεις σωστές λάθος, χαζές ή μη είναι πράγματα που έρχονται στο μυαλό και με κάποιο τρόπο προσπαθούν να ξεπηδήσουν.

Το πιο δύσκολο πράγμα στην ζωή, είναι να μπορέσεις να ξεφύγεις από τις δυσκολίες, να μπορέσεις να τις ξεπεράσεις. Να κάνεις την υπέρβαση. Και οι πιο μεγάλες δυσκολίες είναι αυτές του ίδιου μας του εαυτού, ή μάλλον καλύτερα ο ίδιος μας ο εαυτός. Δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο από το να καταφέρεις να ξεπεράσεις εσένα τον ίδιο και όλα τα κακά σου. Τελικά ίσως η υπέρβαση που είναι το ζητούμενο δεν έρχεται με την καταπολέμηση όλων αυτών των κακών. Αλλά με την κατανόηση τους, με την αποδοχή τους. Πρέπει να αποδεχτείς όλα σου τα κακά, να τα παρατηρήσεις, να βρεις τις αιτίες, τις πραγματικές αιτίες. Όχι τις προσχηματικές, αυτές που δημιουργείς για να μπορέσεις να δικαιολογήσεις τις αντιδράσεις σου και όλα τα κακώς κείμενα. Το πιο δύσκολο από όλα είναι να αποδεχτείς τον εαυτό σου για να μπορέσεις να τον ξεπεράσεις και όχι να αναλώνεσαι σε δηλώσεις κατανόησης αυτών που σου συμβαίνουν. Το να συγκρούεσαι με τον εαυτό σου πολλές φορές ανοίγει πληγές που δεν μπορείς να κλείσεις. Καταρχάς πρέπει να καταλάβεις το τι ακριβώς πολεμάς για να μπορέσεις να το νικήσεις. Και αυτή η νίκη μπορεί να είναι δύσκολη μα είναι η πιο σημαντική. Αλλάζω, κάθε μέρα που περνάει αλλάζω. Μέσα από τα λάθη, τις σκέψεις τα καλά και τα κακά αλλάζω. Αλλά αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνεται κατανοητή. Αλλάζω με διεργασίες που γίνονται μέσα μου, αλλά και από γεγονότα που γίνονται έξω μου και με επηρεάζουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Το ζητούμενο ποιο είναι; Το ζητούμενο με τον κάθε άνθρωπο είναι το ένα και μοναδικό. Να νιώσει ολόκληρος να νιώσει πλήρης. Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό είναι το μόνο που οδηγεί στην ευδαιμονία. Για να νιώσεις ολόκληρος όμως πρέπει στο μεγαλύτερο μέρος να νιώσεις εσένα τον ίδιο. Να κατανοήσεις τον εαυτό σου και να κατανοήσεις τις «ανάγκες» σου και τα θέλω σου.

Δυστυχώς στην εποχή μας τα θέλω μας δεν είναι πολλές φορές θέλω μας. Οι βασικές ανάγκες ενός ανθρώπου είναι ίδιες σε κάθε άνθρωπο. Η βασικότερη όλων είναι η επιβίωση. Το πρώτο πράγμα που ζητάει ο άνθρωπος είναι να επιβιώσει, ζητάει μια στέγη, ζητάει μια ασφάλεια μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Το δεύτερο πράγμα που ζητάει ο άνθρωπος είναι η αγάπη. Καλός η κακώς όλοι οι κοινωνιολόγοι συμφωνούν μαζί μου και εάν δεν συμφωνούν, ας έρθουν να με βρουν να τα πούμε ένα χεράκι. Η ασφάλεια και η αγάπη είναι δύο πράγματα που τα χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε όχι να ολοκληρωθούμε αλλά να λειτουργήσουμε. Δυστυχώς η εποχή μας χτυπάει στην πρώτη μας ανάγκη. Οι δυσκολίες που βιώνουμε γενικά γύρω μας είναι τόσο μεγάλες γιατί χτυπούν ακριβώς στην βασικότερη μας ανάγκη. Αυτή της επιβίωσης. Για να νιώσει κάποιος ασφαλής πρέπει να έχει στέγη για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα καιρικά φαινόμενα αλλά και τροφή. Η κρίση στην Ελλάδα έχει αρχίσει να χτυπάει ακριβώς εκεί. Χιλιάδες κόσμου έχει προβλήματα ήδη στην επιβίωση και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, χτυπούν στην επιβίωση μας. Για αυτό μερικές φορές δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο κόσμος κάθεται απαθείς μπροστά σε όλα όσα συμβαίνουν. Αυτά που συμβαίνουν χτυπούν στην ρίζα των αναγκών μας και όταν χτυπάει κάποιος αυτή την ρίζα δημιουργείται φόβος. Θα μπορούσε να μου πει κάποιο σε αυτό το σημείο ότι αυτός ακριβώς θα έπρεπε να ήταν ο λόγος ο κόσμος να μην είναι απαθείς, αντίθετα να αντιδράσει. Το πρόβλημα όμως με τον φόβο είναι ότι πολλές φορές απλά σε ακινητοποιεί. Σε κάνει να παγώνεις. Σε κάνει να μην αντιδράς. Σε κάνει παρατηρητή. Ο Φόβος είναι αυτός που έχει κυριέψει όλους μας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Το παραδεχόμαστε ή μη, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και ίσως τελικά ήταν ένα βασικό συστατικό της αρχαίας ιστορίας που δεν καταφέραμε να κληρονομήσουμε. Όχι και οι αρχαίοι φοβοντουσταν, μα είχαν μια περίεργη έλξη-απώθηση με τον φόβο. Τον αντιμετωπίζανε. Ο ένας με τον άλλο. Θυμάμαι κάπου διάβαζα παλιότερα ότι οι Σπαρτιάτες πάντα τραγουδούσαν όταν πήγαιναν στον πόλεμο. Δεν ήταν ότι ήταν χαρούμενοι (αν και ήταν αρκετά τρελοί ακόμα και για αυτό) αλλά ήταν ο δικός τους μοναδικός τρόπος να διαλύουν τον φόβο. Ο φόβος είναι καθαρά ένα προσωπικό αλλά κοινό συναίσθημα. Το οποίο αυξάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπο με τον φόβο του άλλου. Ένας άνθρωπος που φοβάται κατά πάσα πιθανότητα εάν έρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους που φοβούνται, ο φόβος αυτός να αυξηθεί. Όταν αυτός ο άλλος άνθρωπος είναι κάποιος οικείος κάποιος που αγαπούμε (το άλλο δυνατότερο συναίσθημα μαζί με τον φόβο) τότε ο φόβος μετριάζεται, τότε είναι που σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι, είμαστε μαζί. Ειμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Είμαστε πολλοί και μπορούμε να τα καταφέρουμε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλές φορές σε δύσκολες καταστάσεις, σε έξαρση φόβου, π.χ. ένας πόλεμός, δυνατά συναισθήματα αγάπης να γεννιούνται μεταξύ ανθρώπων. Η δεύτερη αναγκη μας λοιπόν σαν άτομα, η ανάγκη για αγάπη έρχεται να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα που δημιουργούνται από την απειλή της πρώτης μας ανάγκης που είναι η ανάγκη για επιβίωση και έχω αναφέρει πολλές φορές έχοντας γίνει κουραστικός, ακόμα και για την σκέψη μου. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι ίσως για αυτό μερικές φορές ακούμε μεγαλύτερους ανθρώπους να μιλάνε για παλιότερες εποχές και να λένε ότι ναι μεν ήταν δύσκολα, αλλά ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο. Νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο. Σε ένα τέτοιο κρίσιμο σημείο νομίζω ότι έχουμε φτάσει πάλι τώρα και νομίζω ότι η αγάπη γύρω μας θα αρχίσει να μεγαλώνει. Τώρα τι σχέση έχει όλο αυτό που έγραψα σε σχέση με αυτό που έγραφα στην αρχή για το πόσο σημαντικό αλλά και πόσο δύσκολο είναι να κάνει ο κάθε άνθρωπος την προσωπική του υπέρβαση και να ξεπεράσει τον εαυτό του, δεν ξέρω. Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού πήγα, αλλά έτσι είναι οι σκέψεις μερικές φορές. Και αυτό εδώ είναι μπλογκ και όχι εφημερίδα. Γράφουμε σκέψεις και όχι θέματα. Οι σκέψεις είναι τα ίδια μας τα θέματα. Και αυτή ίσως είναι η δική μου ανάγκη που πρέπει και εγώ με την σειρά μου να βρω τους λόγους γιατί συμβαίνει αυτό.  Όπως και να έχει χαίρομαι που μετά από καιρό μπορώ και γράφω κάτι που είναι πάνω από 5 σειρές ή 140 χαρακτήρες…