mantri

Πεθαίνει ο Μπένιτο και πηγαίνει στον Άγιο Πέτρο.
– Πού θέλεις να πάς; Τον ρωτάει το Άγιος Πέτρος.
-Μπορώ να επιλέξω; Ρωτάει ο Μπενίτο με περιέργεια.
-Φυσικά! Έχουμε δημοκρατία εδώ! Απαντάει ο Α.Π.
-Μήπως μπορώ να δω και πως είναι για να μπορώ να επιλέξω καλύτερα; Ξαναρωτάει ο Μπενίτο.

Τον πηγαίνει πρώτα στην Κόλαση και βλέπει όλα τα φιλαράκια τα παλιά, χαρούμενα, με μουσικές, να καπνίζουν, να πίνουν, να έχει 2 γυναίκες ο καθένας….
-Είναι φοβερά εδώ! Λέει στον Άγιο Πέτρο αλλά μη πως μπορώ να δω και πως είναι ο παράδεισος;

-Φυσικά του λέει ο Άγιος Πέτρος… έχουμε δημοκρατία εδώ!
Τον πηγαίνει στον παράδεισο και ήταν όλα πολύ ήσυχα… δεν γνώριζε κανένα και διάβαζαν όλοι…

-Θα πάω στην Κόλαση, δεν μου αρέσει εδώ. Λέει στον Άγιο Πέτρο.
-Δηλαδή ψηφίζεις Κόλαση;
-Ναι! απαντά ο Μπενίτο.

Πηγαίνουν πίσω στην Κόλαση και τι να δει;
Καζάνια που έβραζαν μέσα οι φίλοι του, φωτιές, βασανιστήρια…..

-Κάτσε μία στιγμή, λέει ο Μπενίτο στον Άγιο Πέτρο, πριν που ήρθαμε δεν ήταν έτσι!

-Πριν ήταν προεκλογική περίοδος. Απαντά ο Άγιος Πέτρος, Τώρα Ψήφισες!

Ο ήχος της νύχτας κάλυψε την σιωπή μου
η μοναξιά βγήκε και πάλι στο φως του φεγγαριού
περπάτησε δίπλα, δίπλα με την απουσία σου
χόρεψε στον χορό του πόνου μας

τα αστέρια σιγοτραγουδούν την αγάπη μας
τρεμοπαίζουν τον ρυθμό της καρδιάς μας
ο αέρας αποκρύπτει τα βήματα μας
τα κρατά μυστικά σαν φυλακτά

γεννήθηκα ξανά στην ανάσα σου
περπάτησα για λίγο τα βήματα σου
κάθισα να ξαποστάσω γιατί κουράστηκα
και απόλαυσα κρυφά το άγγιγμα σου

γύρισα πίσω σε ότι σε θύμιζαν
σε ότι αγάπησα και ότι θυμήθηκα
στην αγκαλιά σου σαν παιδί κοιμήθηκα
και ο ήχος της νύχτας κάλυψε την σιωπή μου

υπάρχουν νύχτες που είναι γεμάτες φως
μα και μέρες πιο μαύρες και απ’ το μαύρο σκοτάδι
αφήνομαι στον αέρα σαν να μαι καλάμι
και τα λόγια σου κρατάω σφιχτά στον λαιμό μου

την νύχτα κρατάω και το κάλεσμα σου
την κομμένη ανάσα σου
και το θελκτικό άγγιγμα σου
η νύχτα αγκάλιασε και πάλι τα όνειρα μου

η νύχτα ζει στον ρυθμό απο τα φιλιά σου
η ζωή συνεχίζει στον ρυθμό της καρδιάς σου
και εγώ  αποκοιμήθηκα στο ζεστό σου χάδι
λίγο πριν την αυγή είναι το πιο βαθύ σκοτάδι

τα αστέρια τρεμοπαίζουν τον ρυθμό της αγάπης

…Hard is it on earth, | with mighty whoredom;
Axe-time, sword-time, | shields are sundered,
Wind-time, wolf-time, | ere the world falls;
Nor ever shall men | each other spare…

…here…

…ένα απλά φοβερό βίντεο…

2 χρόνια με όλα όσα γίνονται κανένας απο αυτούς τους «καλλιτέχνες» δεν έχει βγει για να μιλήσει, με λόγια ή με έργα (μουσικά, πράξεις, οτιδήποτε) μούγκα στην στρούγκα… όλοι απλά το βούλωσαν. Κανείς δεν μιλάει. Και εαν σε μια χώρα που γίνονται όλα όσα γίνονται, αυτοί που αρέσκονται να λένε τους εαυτούς τους καλλιτέχνες δεν μιλάνε, δεν λεν κουβέντα… τότε χέσε μέσα. Αλλά απο την άλλη θα μου πεις.. για ποια τέχνη μιλάς; Η τέχνη είναι ανατρεπτική, είναι εκ των έσω, είναι ψυχή και πάθος και δύναμη. Η Τέχνη αμφισβητεί και δεν είναι ποτέ μέρος του συστήματος…
Οπότε κάτι σούργελα, ανδρείκελα σαν όλους αυτούς που μας έπηξαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι καλλιτέχνες και αποδεικνύεται ότι για να φέρει κάποιος αυτόν τον τίτλο πρέπει εκτός απο φωνή να έχει και @@…
Οπότε μπορεί να πάρει η κυρία Πρωτοψάλτη, αφού γυρίσει απο την Χαβάη το ακριβό της διθέσιο και να το χώσει στο γκαράζ της Γαλάνη….