«Όταν ήμουν μικρός το όνειρο μου ήταν να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια, μέχρι που είδα κάποιον χωρίς πόδια.»
Λουντέμης.
Έτσι και γω ήθελα πολλά πράγματα. Πολλά. Έπεσα το βράδι για ύπνο σκεπτόμενος όλα αυτά που ήθελα και αποκοιμήθηκα.
Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα κανονικά. Ντύθηκα κανονικά, πλύθηκα κανονικά και έφυγα για την δουλειά κανονικά. Σαν όλα τα κανονικά παιδιά.
Αλλά κάτι είχε αλλάξει. Κάτι ήταν που έκανε τα πάντα διαφορετικά. Έβλεπα τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Λίγο πιο θολά. Λίγο πιο θαμπά.
Βγήκα από το σπίτι, περπατούσα κανονικά, ανάσαινα κανονικά αλλά το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του και εγώ ήμουν ο Λούλης που θα έπεφτε μέσα.
Πήγα στον γιατρό, με κοίταξε ήταν όλα μια χαρά και όμως εξακολουθούσαν να είναι θαμπά. Σαν κάτι να είχε αλλάξει και τίποτα δεν έμοιαζε το ίδιο.
Αποφάσισα να πάω σε έναν οφθαλμίατρο. Δεν μπορεί κάτι έπαθα. Όλα μοιάζουν να ναι λίγο πιο σκοτεινά. Το είχα προσέξει εδώ και καιρό ότι όλα έμοιαζαν λίγο πιο σκοτεινά από ότι στο παρελθόν. Το μέλλον του κόσμου γύρω μου έμοιαζε λίγο πιο σκοτεινό και όμως τώρα αυτό σαν μια ψυχοσωματική αντίδραση έβγαινε και έξω. Γινόταν μέρος όχι μόνο του μυαλού μου αλλά και του κορμιού μου.
Χαμογέλασα…
Πήγα στο κέντρο σε ένα μεγάλο κτίριο. Κάτι μου θύμιζε κάτι από παλιά. Οι γιατροί με έβαλαν κάτω, με κοίταζαν από δω με κοίταζαν από κεί. Τίποτα. Έβλεπα μια χαρά αλλά πιο σκοτεινά.
Αποφάσισα να πάρω… ρεπό από μόνος μου και να πάω σε ένα νοσοκομείο. Άλλωστε μου το συνέστησαν και από το οφθαλμιατρείο.
Πήγα. Όλοι εκεί ήταν πολύ απασχολημένοι. Στα μάτια μου έμοιαζαν όλοι σκοτεινοί. Σαν ορκ που θέλανε να μου πιούν το αίμα. Πέρασαν ώρες, ώρες, ώρες άρχισα να βλέπω πιο σκοτεινά και πιο σκοτεινά σαν να είχε ο Σόρον απλώσει παντού ένα σύννεφο πυκνό που δεν άφηνε τίποτα να ανασάνει. Άρχισα να παγώνω και να φοβάμαι. Έχανα το φως μου. Οι γιατροί δεν μου έβρισκαν τίποτα και γω άρχισα να μην βλέπω. Φοβήθηκα ακόμα περισσότερο όταν κατάλαβα πόσο χειροτέρευα από στιγμή σε στιγμή. Μου είπαν ότι έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο. Λες να έχανα το μάτι μου;
Ξαφνικά όλα αυτά που σκεφτόμουν μέχρι το προηγούμενο βράδι έμοιαζαν τόσο μικρά. Λες να μείνω τυφλός; Γιατί οι γιατροί δεν έβρισκαν τίποτα; Πως θα δουλέψω; Πως θα καταφέρω να συμβιβαστώ με ένα μάτι; Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μένα. Δεν μπορεί να μείνω τυφλός και μάλιστα στα καλά καθούμενα. Αλλά πάλι μέσα στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Ίσως να βρω και γω το βασίλειο μου να κυβερνήσω…
Οι ώρες περνούσαν, οι μέρες περνούσαν όλα ήταν μαύρα από την μια μεριά και φωτεινά από την άλλη. Έτσι δεν είναι στην ζωή; Όλα είναι φωτεινά και σκοτεινά μαζί. Οι καλύτερες προθέσεις έχουν τα πιο αιματηρά αποτελέσματα.
Και ξαφνικά ήρθε το ερώτημα, «τι έχει το παιδί και τι μεγάλη μύτη;»
Μήπως τα κόκαλα του σαπίζουν; Μήπως τελικά δεν είναι τυφλός αλλά ανάπηρος; Μήπως έχει μια πλάκα; Καθόλου πλάκα σας διαβεβαιώνω… άλλα μπορεί κάπου εκεί στην στήλη που κρατούσε το κορμί μου να είχα μια πλάκα, ένα κενό στον μυελό, ένα κενό στην μνήμη. Λες να μου φέρθηκε σκληρά η μοίρα; Λες να σκληράνω κι εγώ μαζί με τον κόσμο;
θυμήθηκα έναν άνθρωπο, έναν φοιτητή είχε και αυτός σκληράνει. Είχε δεχτεί το σκληρό μήνυμα της φύσης. Αυτό το άγνωστο τον είχε βρει και τον είχε οδηγήσει σε μονοπάτια δύσβατα, αφού η κινητικότητα του είχε μειωθεί δραματικά.
Λες να κατέληγα και γω έτσι; Θυμήθηκα που φοβήθηκα μήπως μείνω τυφλός… Καλύτερα τυφλός! Ναι ήταν καλύτερα τώρα ποια το να μείνω τυφλός από το ένα μάτι κιόλας έμοιαζε πολύ καλύτερο. Άλλωστε έχω και γνωστό, δεν το καταλαβαίνεις. Τίποτα δεν καταλαβαίνεις. Είναι μια χαρά. Το πολύ, πολύ να αλλάξω δουλειά. Σιγά το πράμα.
Αυτό που δεν καταλάβαινα ήταν ότι ήμουν ήδη τυφλός. Αλλά όχι από το ένα μάτι αλλά από τα δύο. Και ήμουν οικιοθελώς τυφλός…
Οι μέρες περνούσαν οι μισές σκοτεινές οι υπόλοιπες φωτεινές και μια ζαλάδα να με ρίχνει στο κρεβάτι. Ήταν και αυτές οι παρακεντήσεις. Παρά και κέντημα… Τι βλακεία αυτή… ένα κέντημα στην πλάτη και υγρά και ζαλάδα, αυτή η ζαλάδα, με έριχνε συνέχεια στο κρεβάτι σαν να με προετοίμαζε. Μετά ήρθαν οι μαγνήτες, τεράστιοι και απειλητικοί. Θεέ μου έχω κλειστοφοβία. Πως θα αντέξω; Δεν είναι τίποτα απλά δυνατός θόρυβος, απλά ένα ακόμα σκοτείνιασμα.
Και μετά ήρθε ο πυρετός. Συνεχόμενος και δυνατός. 8 μέρες έκαιγα. Όπως τότε που ήμασταν μικροί Επιμηθέα. Τότε εκείνο τον πυρετό που κανείς δεν ήξερε τι ήταν. Ότι και αν πω δεν θα καταλάβετε, είναι σαν κάτι φευγαλέο που πιάνεις με την άκρη του ματιού σου. Τότε που πρίζονται τα χέρια σου και όλοι είναι μέσα στην άγνοια αλλά εσύ ξέρεις.
Και τελικά βγήκε η απόφαση.
Και τελικά δεν ξέρουν τι έχω. Έτσι ξαφνικά χάθηκε το φως. Έτσι ξαφνικά έφυγε ο πυρετός. Αλλά εγώ ακόμα τον νιώθω, αλλά εγώ ακόμα δεν βλέπω.
Τι έχω; Μήπως φταίει ότι τον τελευταίο καιρό έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά; Μήπως ότι πήρα τα πράγματα πολύ σοβαρά; Μήπως ο τοίχος; Αυτός; Μήπως η απαισιοδοξία μου;
Στην αρχή φοβόμουν πως θα αντιμετωπίσω τα προβλήματα της καθημερινότητας που λένε και οι πολιτικοί. Μετά μην τυφλωθώ. Μετά μην έχω όλα τα άλλα τα χειρότερα. Και τώρα είμαι εδώ και γράφω με ένα μάτι να βλέπει στο φως και το άλλο στο σκοτάδι. Σαν να κοιτάω την ψυχή μου. Σαν να κοιτάω όλα αυτά που έχω κάνει. Άλλα φωτεινά και άλλα σκοτεινά. Πριν από καιρό έγραψα ότι φοβάμαι μην σπαταλάω άσκοπα τον χρόνο που μου δόθηκε. Τώρα δεν ξέρω αν φοβάμαι, μάλλον δεν φοβάμαι απλά αναρωτιέμαι αν βάζω τις σωστές προτεραιότητες.
Πολλά άλλαξαν και δεν είναι το ότι δεν βλέπω και ότι δεν θα βλέπω για κάποιο καιρό. Είναι ότι όταν ξάπλωσα το βράδι είχα όνειρα και ανησυχίες που όταν ξύπνησα ήταν ασήμαντα. Και όταν άρχισα να φοβάμαι για κάτι μετά από λίγο ήρθε κάτι άλλο κάτι πιο μεγάλο για να επισκιάσει τους φόβους μου. Ναι Παύλο ακόμα φοβάμαι αν σπαταλώ τον χρόνο μου άσκοπα γιατί κάθε βράδι που πέφτω για ύπνο δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω ακόμα. Και αυτό που ήθελα να κάνω αύριο ίσως να μην μπορέσω να το κάνω ποτέ. Μπορεί να μην το δω ποτέ. Μπορεί να μην το αγγίξω ποτέ. Να ζήσω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Να ζήσω μέχρι την τελευταία. Είναι παγίδα; Είναι λύτρωση; Είναι ένας δρόμος μοναχικός που δεν έχουν σημασία τα λόγια των άλλων. Είναι ένας δρόμος που προχωράς μόνος σου, όπως μόνος σου γεννιέσαι μόνος σου πεθαίνεις. Μόνος σου αγαπάς και μόνος σου μισείς. Δεν μπορείς να μοιραστείς τα συναισθήματα απλά να δείξεις ένα αποτύπωμα πάνω στην μονοπάτι και ο καθένας γύρω σου να το αντιληφθεί από μόνος του όπως έχει αυτός μάθει να αντιλαμβάνεται. Και να ακολουθήσει ένα δικό του μονοπάτι, με βάση την δική του αλήθεια. Είναι το σωστό μονοπάτι; Δεν μπορείς να ξέρει πριν το τέλος.
Απλά αναρωτιέμαι για τις προτεραιότητες μου. Απλά αναρωτιέμαι για τις αλήθειες μου. Κάπου εκεί έξω, μακριά από το τοίχος που χτίζουμε μπορεί να συναντηθούμε και οι ανάγκες μου να είναι παρόμοιες με τις ανάγκες σας και να είμαστε εκεί μαζί. Μπορεί οι δρόμοι να οδηγούν στην πηγή, άλλοι πιο μακρινοί άλλοι πιο κοντινοί τελικά μπορεί να έχουν τον ίδιο προορισμό, μπορεί και όχι. Πριν το τέλος της διαδρομής δεν μπορούμε να ξέρουμε.
Βλέπω το μονοπάτι που χάραξα να πάρω. Το βλέπω δεν ξέρω που οδηγεί αλλά είμαι έτοιμος να το ακολουθήσω να το γευτώ. Δεν ξέρω τι είναι εκεί, στο τέλος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει τέλος. Δεν ξέρω που είναι, ούτε πόσο κοντά και έτσι σκοπεύω να το απολαύσω, γιατί τελικά μπορεί να μην έχω επιλέξει τον χρόνο μου αλλά επιλέγω την διαδρομή μου. Και αν αυτή κοπεί ξαφνικά θα είμαι σίγουρος ότι έχω κάνει όσο πιο πολλά μπορώ για να ξέρω ότι την έχω κάνει όσο καλύτερα μπορώ. Και κάπου εκεί στο τέλος θα ξέρω αν τελικά άξιζε τον κόπο. Και κάπου εκεί στο τέλος, θα μάθω την αλήθεια.
Τον τελευταίο καιρό άρχισα να βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά, λίγο πιο θολά, λίγο πιο σκοτεινά αλλά αυτό το σκοτάδι δεν ήταν τίποτα άλλο από την ψυχή μου. Άρχισα να βλέπω λίγο πιο καθαρά, όχι γιατί βλέπει το μάτι μου απλά γιατί ξέρω λίγο καλύτερα την διαδρομή μου. Και είναι το μονοπάτι μου προς τα σκοτεινά, όχι τα φωτεινά. Είναι προς τα σκοτεινά σημεία της ψυχής μου.
Απλά αναρωτιέμαι, είσαστε σίγουροι για τις προτεραιότητες που βάζετε στην ζωή σας;
Όταν ήμουν μικρός ήθελα ένα ζευγάρι παπούτσια για να μην είμαι ξυπόλητος, μέχρι που είδα κάποιον χωρίς πόδια. Δεν έχει σημασία αν φοράω παπούτσια ή τα πόδια μου σκίζονται στις πέτρες, δεν έχει σημασία εάν έχω πόδια. Στην ανάγκη θα συρθώ σαν το φίδι στο μονοπάτι και θα το τελειώσω και κάπου εκεί στο τέλος μπορεί να συναντηθούμε. Μέχρι τότε… Καλό ταξίδι στα χρυσά σας παραμύθια, δίχως το ψέμα ίσως να ήταν μαύρη η αλήθεια…
mantri 