Μερικές φορές σκέφτομαι τι θέλω να γράψω και δεν ξέρω. Άλλες φορές αναρωτιέμαι από πού να αρχίσω και δεν ξέρω. Μεγαλώνω, αλλάζω, σκέφτομαι, υπάρχω. Αγαπώ. Αγαπώ ότι όμορφο γύρω μου, μα καταλαβαίνω και την αξία του άσχημου σαν επιβεβαίωση του όμορφου που θέλω. Σιωπώ. Μα και φωνάζω. Σιωπώ σε ένα άγγιγμα, σε μια μελωδία, σε μια αίσθηση. Και φωνάζω την κραυγή μου. Αγωνία, φόβος, νεύρα. Νεύρα. Είμαι γεμάτος νεύρα και νευρώνες… ενίοτε και νευρώσεις. Αλήθεια πως αντέχω; Εσείς;
Φίλη μου ο πλασματικός κόσμος του ίντερνετ μας έχει γεμίσει τα κενά. Τα κενά στο σπίτι, τα κενά στον χρόνο, τα κενά μνήμης. Όποτε θέλω κάτι να θυμηθώ μπαίνω στο νετ και θυμάμαι… Θυμάμαι, αναπολώ, υπολογίζω. Είμαι υπολογιστής; Όχι είμαι άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος κάνω λάθη. Και τα λάθη τα αναγνωρίζω. Τα βλέπω τα μυρίζω. Το νετ γέμισε την ζωή μας, μα δεν είναι η ζωή μας. Η ζωή είναι εκεί έξω. Έξω από το νετ και βασικά όχι εκεί στην οθόνη του υπολογιστή μας. Πιο έξω… μας περιμένει. Εξω. Εκεί που η θερμοκρασία πέφτει και οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αγαπούν, ερωτεύονται, παθιάζονται, πληγώνονται, φωνάζουν. Φωνάζω. Κράζω την κραυγή του κόρακα πάνω από το πτώμα της ζωής που θα έπρεπε να ζω. Ζω. Ζω αυτό που μου αφήσανε σαν κόκαλο σε πληγωμένο σκυλί να γλύφω. Μα ζω. Εξακολουθώ να ζω και να αναπνέω. Και έχω ακόμα βασικές λειτουργίες όπως ο πονοκέφαλος που με πιάνει όταν ζορίσω τον εγκέφαλο μου να λειτουργήσει λίγο παραπάνω από τις εντολές πάτα το ένα στο τηλεκοντρόλ, πάτα το δύο τώρα… το τρία. Τι κουτί κουτί, τώρα η ζωή και σε κουτί. Τι εάν είναι η tv τι εάν είναι το pc;
Η ζωή δεν είναι κουτί όμως. Υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω. Κάτι που έρπετε μέσα στο σκοτάδι αναζητώντας λίγο φως. Όχι δεν είναι ο εωσφόρος. Είναι ο παρατημένος μας εαυτός.
Βλέπω τις τελευταίες μέρες, τους τελευταίους μήνες λόγια να εκτοξεύονται, με ουσία ή χωρίς σε αυτό το κουτί. Το κουτί της Πανδώρας, που κάποτε άνοιξε και βγήκαν όλα τα κακά έξω. Τώρα εμείς φροντίζουμε να το γεμίσουμε. Το γεμίζουμε καθημερινά και με πάθος. Με λέξεις, ύβρεις, λόγια χωρίς σκέψη και νόημα. Με αγάπες και αδιέξοδα. Εμείς το γεμίζουμε με όλα τα καλά και τα κακά. Μα όλα αυτά που περιγράφουμε δεν αφορούν αυτό το κουτί. Καθόμαστε όλοι μας σαν πρωτόγονοι μπροστά από το μαγικό κουτί που έπεσε από τον ουρανό και δεν κουνιόμαστε, δεν ορίζουμε πολλές φορές κάτι πέρα από αυτό. Δεν μπορούμε χωρίς το κουτί. Σαν ένα Παλαντίν που ρίξαμε μέσα του μια ματιά κάποτε και από τότε δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Κοιτάμε το κουτί να είναι πάντα γεμάτο, στο προφίλ μας, στην ομάδα μας, στην δημοσίευση μας. Μα υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω. Ζωή. Ο Εαυτός που ξεχάσαμε. Περιγράφουμε καταστάσεις και αισθήματα λες και πολλές φορές εάν δεν υπάρξουν στο κουτί είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Και ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι. Στην άλλη μεριά του κουτιού υπάρχουν άνθρωποι. Πίσω από αυτές τις φωτο, πίσω από αυτά τα λόγια υπάρχουν άνθρωποι. Που κάνουν λάθη όπως και εμείς. Που λένε λόγια όπως εμείς. Που στην τελική για να δούμε αυτούς τους ανθρώπους μαζευτήκαμε εδώ όλοι. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Αυτό είναι μια αποτύπωση. Είναι ένα γαμημένο κουτί που πετάμε ο καθένας ότι θέλει. Άλλοι το χρησιμοποιούν για να φυλάξουν πράγματα και άλλοι το χρησιμοποιούν σαν καλάθι αχρήστων.
Έχουμε φτάσει να δίνουμε τόση αξία σε ότι γίνεται μέσα σε αυτό το κουτί, σε αυτό το γαμημένο άψυχο και ουδέτερο κουτί που επηρεάζει τόσο την ζωή μας που δεν θα έπρεπε. Έχουμε φτάσει να απορρίπτουμε ανθρώπους, να τσακωνόμαστε με ανθρώπους που κανονικά δεν θα έπρεπε να μας έχουν ούτε καν αγγίξει. Ή άλλες φορές να τσακωνόμαστε με ανθρώπους που κανονικά θα είχαμε συναντηθεί γύρω από ένα τραπέζι, θα είχαμε ρίξει στην μέση μια σαλάτα για όσους βοσκούν και μερικά κιλά χοληστερίνη για εμάς τα υπόλοιπα ζώα και θα πίναμε ρακές, ψημένες ή ωμές, ρακόμελα και κρασιά μέχρι που σε κάποια στιγμή ανάμεσα σε φιλολογίες, κλάματα παραπονεμένα και τραγούδια να χάραζε και να χωρίζαμε πηγαίνοντας για ύπνο με μια αίσθηση ότι είμαστε γεμάτοι. Είμαστε γεμάτοι ακόμα και εάν δεν μπόρεσα να φάω την τέταρτη μερίδα λουκάνικα από κάτι απροσδιόριστο και ακατάληπτο. Κάτι που κάποιοι αποφάσισαν να ονομάσουν φιλία, συντροφικότητα, ομάδα, οικογένεια.
Και αντί αυτού, αναλωνόμαστε με ένα περίεργο τρόπο ανάμεσα σε εικόνες, λέξεις που μερικές φορές αλλάζει ο τρόπος που διαβάζονται από την διάθεση αυτού που τις διαβάζει, χωρίς να ξέρουμε εάν υπήρξε ειρωνεία, γέλιο, αγάπη, μίσος πίσω από αυτές τις λέξεις. Διαβάζουμε λέξεις αναζητώντας να πιάσουμε πίσω από αυτές την διάθεση του άλλου, που εάν ήμασταν μαζί με μια μόνο ματιά θα ξέραμε ακριβώς τι και για πιο λόγο το λέει.
Σε μια παρέα φίλων θα λέγαμε: «Ρε λύκε, μην δίνεις σημασία στον Κυριάκο, δεν είδες πόσο έχει πιει. Ζοχαδιασμένος είναι σήμερα.» Τώρα όμως είμαι στο pc: Όχι, δεν τον είδα γιατί. Τα λόγια του είδα. «Και τώρα θα του γαμήσω ότι έχει και δεν έχει γιατί μου την είπε.»»Και τώρα θα της την πω γιατί ξέρεις τι έγραψε στο προφίλ μου?? «…Στα αρχίδια μας και κατά επέκταση και στα δικά σου. Δεν έχει σημασία.
Αναλωνόμαστε… Καταναλώνουμε φαιά ουσία δίχως καμία ουσία και χωρίς λόγο. Αλλάζουμε. Ζούμε. Κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε τα ερείπια που έφτιαξαν για εμάς χωρίς εμάς. Μην προσθέτουμε και άλλα ερείπια μέσα μας χωρίς λόγο.ανοίγω.
Το κουτί είναι κλειστό, έχει αρχή τέλος και κάποιον όγκο. Η ζωή συνέχεια επεκτείνεται.
mantri 