Archive for 23 Φεβρουαρίου, 2007

Κίτρινη Φυλή


Η κίτρινη φυλή. Η κίτρινη φυλή αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων στην Ελλάδα. Δεν εννοώ τους Κινέζους, αλλά την κίτρινη φυλή των Αθηνών, την μπορντό της Θεσσαλονίκης, την γκρίζα ή μπλε της επαρχίας. Ταρίφες. Η κίτρινη φυλή της Αθήνας, η φυλή που σε εξυπηρετεί, που σε κλέβει, που σου σπάει τα ούμπαλα.
Έχω βαρεθεί να μπαίνω σε ταξί που να σου σπάνε τα νεύρα. Να σου μιλούν για ότι βλακεία τους κατεβεί στο μυαλό και όχι μονο να σου την λένε, αλλά να θέλουν και να σχολιάσεις, να υποστηρίξεις και να κάνεις συζήτηση μαζί τους. Και δεν φτάνει που σου σπάνε τα νεύρα με θέμα την κίνηση, τα αθλητικά, τις γυναίκες, αλλά βάζουν και στο ράδιο τόσο δυνατά το Ντέρτι λες και είσαι στην Εθνική οδό και έχεις σταματήσει για πατσά. Η κίτρινη φυλή που αποφασίζει ποια κούρσα θα πάρει, ποια κούρσα είναι η πιο συμφέρουσα, ποια κούρσα τον βολεύει. Αλλά όλα αυτά μπορώ να τα δεχτώ, αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ, είναι το κλέψιμο. Το κλέψιμο που κάνουν πολλοί από αυτούς και με κάνει πραγματικά να θέλω να τους σπάσω το κεφάλι. Έτσι και χθες πήρα ένα ταξί, για μια διαδρομή που τυχαίνει να την έχω κάνει αρκετές φορές κατά το παρελθόν. Ήταν κοντινή διαδρομή και μια και η ώρα ήταν προχωρημένη, δεν είχε καθόλου κίνηση. Ο αγαπητός ταρίφας κιτρινιάρης. Στενοχωρήθηκε που του είπα να πάει τόσο κοντινή διαδρομή, στενοχωρήθηκε που έπρεπε να κάνει στροφή και να γυρίσει πίσω, στενοχωρήθηκε που έπρεπε να δώσω μόνο 2.50 ευρώ. Δεν είπε τίποτα όμως. Γιατί το να έλεγε δεν θα άλλαζε κάτι. Οπότε μόλις του λέω που πάω, κάνει την φοβερή κίνηση. Πατάει ένα μικρό κόκκινο κουμπάκι που βρισκόταν δίπλα στο πόδι μου. Δεν έδωσα βάση και η κούρσα ξεκίνησε. Σε λίγο, όμως κάτι περίεργο είχε συμβεί. Κοίταξα το ταξίμετρο. Στα μέσα της διαδρομής μου έδειχνε είδη 2.50 ευρώ, για μια διαδρομή που συνολικά έφτανε το ταξίμετρο στα 2.40 και πλήρωνα 2.50 λόγω ελάχιστης καταβολής. Αναρωτήθηκα τι συμβαίνει. Το ταξίμετρο έτρεχε σαν τρελό. Τότε θυμήθηκα το μικρό κόκκινο κουμπάκι που ήταν πολύ κοντά στο ύψος του γόνατου μου. Έκανα μια κίνηση και το ξανά πάτησα. Το ρολόι έκοψε ταχύτητα. Έφτασα κοντά στο σπίτι μου. Πλήρωσα 3 ευρώ, αλλά προτίμησα να μην πω τίποτα, παρά μόνο να πάρω τον αριθμό του αυτοκινήτου του. Ήταν ΤΑΑ 2585. Αυτός λοιπόν ο ταρίφας, αποφάσισε ότι η κούρσα δεν ήταν αρκετή για τα έξοδα του και αποφάσισε να την αυξήσει μόνος του. Οπότε και εγώ αποφάσισα να του κάνω καταγγελία.
Δυστυχώς στο Ελλάντα που ζούμε, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Δεν σημαίνει γιατί πολύ απλά δεν θα του κάνουν τίποτα. Πλην της ταλαιπωρία που θα υποστώ για να πάω να του κάνω καταγγελία, δεν θα αλλάξει τίποτα. Ακόμα και να του την πουν και να βγάλει το μικρό κουμπάκι, είμαι σίγουρος ότι θα βρει έναν άλλο τρόπο για να κλέψει τον επόμενο πελάτη.

4 Σχόλια »

All you need is love

love love love

Shush your Mouth's Blog

This is my truth, now show me yours

Stefanos Skarmintzos

Ψήγματα Ιστοριας Bits of History

jgalanis

Just another WordPress.com site

HELLYWOOD

by MiltosTr

Disconnect

Σκέψεις και ιδέες για έναν κόσμο συνεχώς συνδεδεμένο.

White Shadows

Antithesis

Λαϊκιστής

"Οι καιροί ου μενετοί" Θουκυδίδης

Oxtapus

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ,ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια... [Νίκος Χουλιαράς]